Dag op dag 1 jaar geleden was het onze eerste dag in Nieuw-Zeeland, na een vermoeiende vliegtuigtrip. Op dat moment hadden we nog niet door hoe vermoeiend het precies allemaal was geweest. De eerste dagen was de ‘mood’ nog niet zoals hij zou moeten zijn. Een mix van vermoeidheid, jetlag en de nood om jezelf wat te organiseren, lagen aan de basis. Dat ging gelukkig allemaal voorbij en al snel zaten we in ontdekkingsmodus.

Nu ja, dat verhaal kennen jullie allemaal al. Nu gaat het meer hoe ik me nu voel.
De laatste weken ben ik erg melancholisch. Ik ben opnieuw aan het aftellen naar ons vertrek naar Nieuw-Zeeland. Het grote verschil is alleen dat we dit jaar niet vertrekken. Niet dat het erom gaat terug naar Nieuw-Zeeland te gaan; het kan evengoed Griekenland, Italie, Canada of weet ik veel waar zijn. De essentie is dat we er met het gezin tussenuit glippen met een lege agenda in het verschiet.

Is het dan al zo erg gesteld met onze agenda, ondanks alle goede voornemens? Zeker niet. We hebben regelmatig tijd om gewoon te ‘zijn’. Een namiddagje thuis zonder verdere verplichtingen. Geen al te drukke agenda. I like it!

Waarom dan toch die melancholie? Nieuw-Zeeland was natuurlijk nog veel meer dan gewoon een lege agenda.
Het staat ook voor de ganse dag in de natuur rondlopen, samen met de mensen die je graag mag. De ganse dag, niet gewoon de laatste 2 uur van de (werk)dag met nog een hele lijst todo’s die boven je hoofd hangt.
Ook leven op het ritme van de natuur en in het decor van prachtige natuur: uitwaaien aan zee, struinen door de bossen, lopen op het strand, wegdromen in het gras bij een wei vol schapen, de vallei overzien vanop de top van een berg en nog veel, veel meer. Je zou voor minder melancholisch worden.

Na 1 jaar, word ik nog vaak droevig bij het kijken naar onze prachtige foto’s vanuit een gevoel van heimwee, maar dat is niet erg. Het geeft gewoon aan hoe een ongelooflijke ervaring deze reis is geweest en nog steeds is. Een belevenis voor het leven. Misschien wel de belevenis van ons leven.