Deze week moest ik nog een horde nemen: terug gaan werken. Ik werd er zondag zowaar weemoedig van en dacht nog een keertje terug aan de tijd in Nieuw-Zeeland.
Maandag begon dan de harde realiteit: opnieuw vroeg uit de veren, de auto in en naar Halle bollen. Ondanks de vakantie was het veel drukker op de weg dan ik verwacht had. Een pijnlijke vaststelling.
Op Colruyt zelf was het een zeer blij weerzien met mijn collega’s. Mijn team bleek ondertussen volledig vervangen: ik was meteen de ancien. De dag vloog voorbij en voor ik het wist, mocht ik terug in de file gaan staan naar huis. De kop is eraf.
Ook de andere dagen vlogen voorbij en al snel leek het alsof ik eigenlijk nooit was weggeweest: mijn bakje ligt boordevol werk. Meer nog, ik ben al overboekt, want ik heb er nog een giga project bij gekregen. Werkzekerheid noemen ze dat. Zo lang ik de werkstress maar op Colruyt kan laten.
Ik beleefde trouwens nog wel enkele moeilijke momenten toen ik op zoek ging naar een andere foto voor op mijn desktop. Windows leverde online enkele mooie foto’s van Nieuw-Zeeland. In het begin lukte me het echt niet om daar naar te kijken vanop het werk. Ik werd overspoeld door emoties wanneer ik naar mijn desktop keek. Ik heb hem dan maar weggehaald en later die week nog eens geprobeerd. Dat gaat al beter.
Wat ook serieus aanpassen is, is de tijd dat ik nog met de kindjes kan doorbrengen: ’s morgens zie ik ze helemaal niet en ’s avonds kunnen we nog samen eten en dan moeten ze alweer gaan slapen. Dat lijkt nu zo oneindig weinig tijd. Dat is ook zo, zeker als je komt van een tijd waar je ze alle dagen continu bij je hebt. Het zal wel weer wennen zekers.
Nieuw-Zeeland? Het is nog slechts een verre en vage herinnering. Het aanpassen gaat zo ongelooflijk snel: de draad is een pak sneller terug opgepikt dan dat we hem ooit hebben kunnen neerleggen. Hebben we hem wel ooit neergelegd?
Ik probeer de foto’s af en toe vast te pakken. Enerzijds om de herinnering levend te houden, anderzijds omdat die foto’s nu eenmaal nog wat verwerkt moeten worden. Ik wil graag nog een of enkele albums maken: iets dat je kan vastpakken. We hebben ook nog een lege muur. Een foto van Nieuw-Zeeland zal hier wellicht niet misstaan. Ik weet wat doen dus.
De kindjes hebben het thuis ondertussen helemaal naar hun zin: onze Lander is het schoolleven terug gewoon, al vraagt hij regelmatig wanneer het vakantie is. Ook ons Fien heeft haar plaatsje helemaal gevonden. Bert lijkt hier thuis ook enorm vrolijk en loopt goedgezind en fluitend het huis door. Ik lijk de enige die met een beetje weemoed naar de tijd in Nieuw-Zeeland terugkijkt. Niet hartverscheurend of droevig of zo, maar toch: ik mis het wel een beetje. Het lopen en regelen is ondertussen al terug begonnen. Nog niet volle bak – ik begin maandag pas te werken – maar toch al vrij stevig. Er moet immers nog vanalles geregeld en gedaan worden, liefst voor ik terug begin te werken. Ik merk wel dat ik dingen iets beter kan laten liggen tot een andere keer en dat ik mij de mening van anderen voorlopig nog iets minder aantrek. Hopelijk kan ik dat wat vasthouden.
Helaas, helaas: hetzelfde scenario als gisteren voltrekt zich: de kindjes zijn er vanaf 3u30.
Desondanks gaat Lander opnieuw een ganse dag naar school, Bert opnieuw een ganse dag naar de cursus en Fien en ik gaan een dagje shoppen in Leuven met de bus. Hier valt het mij op hoe weinig vrolijke of zelfs maar neutrale gezichten er hier te zien zijn. Het doet met terugdenken aan Nieuw-Zeeland. Daar leken er meer vrolijke en vriendelijke mensen rond te lopen. Zou het maar een idee van mij zijn? Of zou het aan de zomer liggen? Of zijn die Nieuw-Zeelanders toch wat vrolijker en vriendelijker dan de mensen hier? Wie zal het zeggen?
De kindjes mogen vandaag – nog maar eens – op tijd gaan slapen, want ze zijn ‘moe moe moe’. Ik trouwens ook, maar ik ga toch maar trainen (volleybal). Ook al begint de training pas om 21u. Het uur dat ik de voorbije dagen al in bed lag. We zullen zien wat het geeft :-).
De nacht was niet zo goed als gehoopt: de kindjes waren er vanaf 3u30. Nu ja, als je voor 21u in bed zit, heb je dan toch al enkele uren op de teller. Helaas niet genoeg om wat slaap in te halen.
Vandaag is het maandag en dus de eerste schooldag voor onze Lander. Hij is alvast heel enthousiast om terug naar school te gaan. Dat is fijn om zien. Ook voor Bert is het trouwens de eerste schooldag: hij volgt een cursus.
De kindjes werken vanmorgen goed mee en we kunnen op tijd met de fiets naar school vertrekken. Daar aangekomen, krijgt Lander meteen een warm onthaal van de juffen en de vriendjes die er al zijn: zijn handje wordt meteen vastgepakt en er ontstaat een sliert van vriendjes wanneer ik samen met hem de speelplaats oversteek naar de leraarskamer. Ik ga alleen binnen om juf Ria te vertellen dat ze me altijd kan opbellen om Lander te komen halen als het niet zou lukken. Dat zou niet nodig blijken.
Ook de juf ging Lander meteen welkom heten en terwijl ik nog even met haar stond na te praten, was de verlegenheid bij Lander plots voorbij. Hij was weg met zijn vriendjes en vriendinnetjes en opnieuw over de speelplaats aan’t hollen.
De schoolbel ging en als vanouds stapte hij naar de rij en van daar enthousiast de klas in voor een hele fijne eerste schooldag. Oef, de kop is eraf.
Ikzelf bleef nog even hangen met ons Fien voor een prettig weerzien met andere ouders. Daarna naar huis om nog wat op te ruimen en de diepvries aan te vullen: in het weekend had ik al 10 liter spaghettisaus gemaakt, vandaag zou ik gaan voor enkele kilo’s stoofvleessaus. hmmmm, lekker.
Na een vermoeiende schooldag was het moeilijk voor Lander om thuis wakker te blijven. Hij viel bijna in slaap bij zijn eten. Dus we hebben de kindjes opnieuw vroeg in bed gestoken en zijn ook zelf heel snel gevolgd: opnieuw voor 21u. En nu maar hopen op een betere nacht.
De kindjes zijn er vanmorgen aanvaardbaar vroeg bij. Al bij al hebben we allemaal wel wat kunnen slapen. Gelukkig maar.
Vandaag is het hoog tijd om de koelkast en de voorraadkasten terug te vullen, want alles is uiteraard op en leeg. Op naar mijn favoriete winkel: de Colruyt! Samen met de kindjes spring ik in de auto voor een voormiddag winkelen en drukte trotseren. Tegen de middag zijn we terug en heeft Bert al heel wat van het opruim- en uitlaadwerk verricht. De kindjes mogen een namiddagdutje doen, wij blijven bezig als bezige bijtjes. Rond 16u komen oma en opa met moe op bezoek. Het wordt een heel fijn weerzien: de kindjes zijn door het dolle heen en weten met zichzelf geen blijf. Deels emoties en deels de vermoeidheid die aanwezig blijft. Rond 18u ben ik opnieuw weg: volleybal. Dit keer een bekerwedstrijd.
Rond 1u ben ik terug en kan ook ik in mijn bedje kruipen voor wat een korte nacht zal zijn: om 6u zijn de kindjes er alweer en aangezien ook Bert heel slecht geslapen heeft, sta ik met hen op.
Vandaag staat er niet echt iets op het programma, behalve de provinciewedstrijd van het koor. Bert zal alleen gaan luisteren, want onze kindjes moeten dan alweer het bed in. Morgen is het immers de eerste schooldag voor onze Lander. In de voormiddag maken we nog wel tijd voor een wandelingetje met zijn allen. Wat is het hier koud!
Ondertussen zijn we het ook al helemaal terug gewoon thuis. Nieuw-Zeeland lijkt al een verre, maar mooie herinnering. Ik hoop dat het wat terugkomt wanneer ik de foto’s verder verwerk.
Vandaag duiken Bert en ik opnieuw op tijd ons bed in. Wat dacht je van 20u40?
D-day: we vertrekken deze namiddag om 14u50. We zijn allemaal vroeg wakker, dus het wordt een lange dag. De kindjes zijn hevig. Het is een uitdaging om hen actief bezig te houden tot het moment waarop we vertrekken. Van uitdagingen gesproken: al onze bagage en onszelf in een Mazda Demio proppen, dat wordt de eerste uitdaging van de dag. En dan nog met die auto aan de luchthaven geraken….
Uiteindelijk lukt het allemaal vlot en we zijn op een wip en een flip op de luchthaven. Tot Bert eraan denkt dat we 1 tas in de huurauto hebben laten liggen: mijn fototas. Uiteindelijk kost ons dat een half uurtje. Voor de rest verloopt alles vlot: we zijn niet schandalig veel te vroeg aan de gate en hebben nog net de tijd om onze laatste dollars ergens te gaan ‘opeten’.
De eerste vlucht wordt er niet veel geslapen. Het enkele uurtje dat er geslapen wordt, hebben we nog prijs ook: onze Lander houdt het niet droog. De schade valt al bij al mee en gelukkig hebben we reservekledij bij ons.
In hong kong verloopt alles supervlot. Ik ga wat extra wandelen met de kindjes om ze goed in beweging te houden. Het is echter niet makkelijk om het niet uit de hand ge doen lopen: ze zijn moe.
De vlucht naar Frankfurt liggen ze in slaap nog voor we vertrokken zijn. Helaas is het helemaal niet voor de ganse vlucht, maar slechts voor een tweetal uur. Al bij al valt de rest van de vlucht nog mee, ook al hoort slapen er niet meer bij. Met 4 uurtjes slaap op 24u kan je toch al een hele tijd verder hé.
In Frankfurt blijkt de vlucht naar Brussel overboekt te zijn. Men zoekt vrijwilligers om een latere vlucht te nemen. Mij niet gezien: ik wil zo snel mogelijk in Brussel zijn. Het gevolg van de overboeking is een ongelooflijk trage boarding van het vliegtuig. Bovendien krijgen we plots ook andere plaatsen toegewezen: 2 plaatsen naast elkaar en daarnaast nog 2 losse plaatsen. We kijken er met veel plezier naar uit om de kindjes op de 2 losse plaatsen te zetten (drukkingsmiddel). Dat wordt een leuke vlucht.
Uiteindelijk wordt alles netjes opgelost en zitten we twee per twee.
Hoe dichter we Zaventem naderen, hoe meer de emoties mij de baas worden. Ook de vermoeidheid zal daar wel voor iets tussen zitten. Het is mooi geweest, en dat maakt het voor mij telkens weer zo moeilijk om terug te gaan. Voor de rest verloopt de vlucht vlot. We komen aan in verschrikkelijk donker en mistroostig weer. Ik zou meteen de vlieger in de omgekeerde richting nemen: zelfs in Frankfurt was het weer een pak beter. De weerapp vertelt ons gelukkig dat de namiddag beter zou worden. Oef.
Ook in Zaventem verloopt voor de rest alles vlot en wordt de bagage – zoals gewoonlijk – supersnel afgeleverd op de rolbanden. Puik werk. Een valies blijkt het onderweg wel begeven te hebben en werd geplakt. Later blijkt thuis dat men die valies doorzocht heeft omdat er iets verdachts in zou gezeten hebben. Zou dat er iets mee te maken hebben?
In de aankomsthal staan oma en opa en nonkel Koen – ondanks het vroege uur – ons op te wachten. Het is een fijn weerzien: de kindjes zijn plots helemaal niet meer moe en hebben energie te over (en geen oog meer voor ons). En dan begint de machine wat te sputteren: we gaan met zijn allen met de trein terug naar Leuven. Het station is echter ongelooflijk druk met gigantische wachtrijen aan loketten en ticket automaten. De trein naar Leuven blijkt ook wel wat vertraging opgelopen te hebben: Welcome to Belgium!!!
Trein op, trein af, auto in, auto uit en we zijn weer thuis. Wat een ontvangst wacht ons daar: ons huis is vanbinnen en vanbuiten versierd met kleurrijke ballonnen. Grote kleurrijke letters vormen de tekst “Welkom thuis!!!”. Wat een verrassing! Wat leuk!
De intrede in je huis na zo’n lange periode van afwezigheid is sowieso erg speciaal: het geel in de hal leek helemaal anders en het huis is zo groot en ….. nog zoveel meer. Het went allemaal wel snel.
Ook de kindjes zijn superblij en hevig. Het lijkt alsof ze willen weten welk speelgoed ze allemaal weeral hadden: het ene na het andere wordt bovengehaald. Het huis wordt zo snel een grote puinhoop.
Ik ga snel mijn nieuwe leasingwagen halen bij de garage, terwijl de oma de winkel binnenspringt voor kaas en hesp: we gaan croque monsieur eten. Na de middag leggen we de kindjes voor enkele uurtjes in bed: eerst een gevecht om ze erin te krijgen, 2 uur later een nog erger gevecht om ze wakker te krijgen. Maar ze moeten wakker worden, anders slapen ze vannacht niet meer. Dat kunnen we onszelf niet aandoen :-).
Even later zijn ook de andere oma en opa van de partij en – om het feestje nog completer te maken – springt ook mijn oudste zus binnen met haar kroost. Mijn petekind vliegt om mijn nek. Ook de jongens onderling zijn duidelijk dolblij elkaar nog eens terug te zien. Heel fijn om te merken.
De oma’s en opa’s vertrekken en wij eten nog frietjes samen met mijn zus & co. Daarna is het bedtijd, tenminste voor de kindjes en Bert. Ik ga nog volleyballen: nu ik terug ben, wil ik geen match meer overslaan ;-). Uiteindelijk kruip ik na 53u, moe maar voldaan mijn bedje in. Bert ligt – gelukkig – vrolijk te knorren.
Het laatste korreltje zand is gevallen. De nieuw-zeelandse zandloper is leeg. Nog 1 nachtje slapen en we ruilen de nieuw-Zeelandse zomer voor de bijna-lente thuis. Het is een fantastisch avontuur geweest dat we iedereen kunnen aanraden: doe eens iets zots!
Voor onze laatste dag zijn we nog 1 keertje naar de west-kust gereden: een uurtje bollen. Aucklanders hadden het ons aangeraden. Het is hun favoriete uitlaatklep voor mooie weekends en korte vakanties. Prachtige, lange zwarte stranden zouden ons deel zijn. Waarom ook niet? We hebben een wandeling gevonden die – hopelijk – ongeveer alles verenigt: wat klimmen, het strand, wat bos. 4 uur is de geschatte tijd. We pakken de laatste keer onze dagrugzak en de draagzak en gaan op pad.
De wandeling tart opnieuw alle verbeelding. In het begin is het nog een iets boven middelmatige wandeling op een heuvel in het bos. Naarmate we hoger klimmen, geeft het landschap meer en meer van zijn geheimen prijs. Tussen de bomen krijgen we de zee en een adembenemende duinenlandschap te zien dat begrensd wordt door de groene heuvels waarop we klimmen.
Ook het bos zelf is erg mooi. Na ongeveer 2 uurtjes wandelen stoppen we met klimmen en beginnen een steile, gladde afdaling richting de zee. Wanneer we uiteindelijk aan de voet van de heuvels uitkomen, valt onze mond open van bewondering. Eerst wandelen we door een zompig landschap. Links en rechts staan vijvertjes, rondom begroeid met riet en flax. Op een van de vijvertjes zwemt een eenzame zwarte zwaan met haar jong. Ook al is het niet meer piepjong, het is wel nog pluizig en grijs.
Ik moet aan het verhaal van het lelijke eendje denken. Het zand van het paadje waarop we lopen is pikzwart. Het glinstert mooi in de zon. Geleidelijk aan wordt het zand droger en losser. Van pikzwart verandert de kleur ook naar donkergrijs. Plots staan we voor een grote donkergrijze duin. We ploeteren ons een weg door het losse zand naar boven. Dan staan we aan de grond genageld. Een grote grijze zandvlakte die schittert alsof het vermengd is met allemaal kleine stukjes goud. Het lijkt wel een zwarte woestijn. Achter ons kunnen we de groene oase met de vijvertjes nog zien. Er vliegen net 2 zwart-wit gekleurde eenden weg. Even later zien we ze op de zandvlakte zitten, genietend van de warmte die het zwarte zand uitstraalt.
Wanneer we wat bekomen zijn van de eerste bewondering, doen we snel onze schoenen uit om van diezelfde warmte te genieten. Het losse zand vindt meteen zijn weg tussen onze tenen en is misschien zelfs wat aan de hete kant. We stappen verder in de richting van een landschap dat het midden heeft tussen een duinlandschap en toendra. Dit is een prachtige plaats om te picknicken onder het goedkeurend oog van de 2 eenden.
Na de middag stappen we een tijdje verder door dit type landschap, rechts geflankeerde door de indrukwekkend steile heuvels waarop we net gewandeld hebben. Links in de verte geflankeerd door de zee.
Plots is het struikgewas op en komen we opnieuw in een duinenlandschap terecht dat al snel overgaat in een indrukwekkend leeg en grijs strand. Stel je voor: schitterende lichtgrijze duinen begroeid met groengrijs duingras dat de heuvels in rechte lijnen tracht in te nemen. Het gras schittert prachtig grijs in de zon. In combinatie met het grijze zand, de zee en nog steeds de steile heuvels rechts lijkt het een landschap van een verre planeet.
We kuieren verder over het strand.
e kindjes amuseren zich met zand en water en zijn al snel doornat. Naarmate we verder wandelen komen we dichter bij de weg die ook naar de parking leidt. Niet dat we de weg al kunnen zien, maar we zien in de verte meer en meer kleine stipjes ronddwalen of op het strand liggen. Niet dat er een massa mensen zijn, maar zelfs enkelingen verstoren het beeld van een desolaat landschap. Dit is – dit was – een prachtige afsluiter van onze reis naar Nieuw-Zeeland. Ik blijf erover versteld staan dat je dit kan vinden op een uurtje rijden van het centrum van een miljoenenstad. Dat uurtje terugrijden, blijkt op de terugweg in de file wel 1,5 uur. Tja, dat nemen we er (graag) bij.
Met het einde in zicht, is het tijd om jullie allemaal te bedanken voor het volgen van en meeleven met onze avonturen. Het was een eer om voor jullie te mogen schrijven.
Ik ga nog een tijdje verder schrijven om ook de naweeën te bewaren voor het nageslacht en vooral voor het moment dat mijn geheugen me nog meer in de steek laat. ;-). De frekwentie zal wat lager liggen, maar het staat je vrij om nog eens een kijkje te komen nemen.
Daarnaast leek het me ook leuk om ons avontuur wat in cijfers te gieten.
Bij deze een overzichtje:
Aantal maanden in Nieuw-Zeeland: 4,5 maanden Aantal weken in Nieuw-Zeeland: 20 weken Aantal dagen in Nieuw-Zeeland: 136 dagen
Aantal foto’s genomen: iets meer dan 15.000 foto’s Aantal foto’s genomen per dag: 115 foto’s Aantal foto’s bijgehouden (na filtering): 4.200 foto’s Aantal foto’s bijgehouden per dag (na filtering): 32 foto’s
Aantal diademen kwijt of kapot: 5 stuks
Aantal kilometers gereden: 12.400 km Aantal kilometers gereden per dag: 95 km Aantal liters diesel getankt: 1.433 l
Aantal kilometers door Grim gelopen (bovenop wandelingen en zo): 320 km Helaas, we hebben niet bijgehouden hoeveel km we gewandeld hebben.
Aantal blog bezoeken: 1.400 bezoekers Aantal blog bezoeken per dag: 11 bezoekers
Gelukkige verjaardag moemoe!! Vandaag zou je 90 geworden zijn, en wij net te laat terug thuis om mee te vieren. Goed vieren daarboven, he. Pak maar een extra portie rijstpap met gouden lepeltje :-).
Hier in Nieuw-Zeeland geen rijstpap met gouden lepeltjes, wel muesli en havermout met extra rozijnen voor mezelf en Bert of een geroosterde boterham met boter of choco voor de kindjes. Ook lekker allemaal.
Na het ontbijt zijn we nog 1x met een bootje gaan varen naar Rangitoto island om nog 1x te gaan wandelen. Rangitoto island is 600 jaar geleden ontstaan en is in feite een vulkaan. Auckland is eigenlijk 1 groot vulkanisch gebied. Het is hier heuvelachtig en elk van die heuvels is in feite een vulkaan. Eigenlijk is het hier 1 grote tijdbom: vroeg of laat zal er een nieuwe vulkaan bijkomen of een bestaande terug actief worden. Gelukkig kan het nog een heel tijdje duren: op geologisch gebied is 1 jaar een seconde. Soit, Rangitoto island is dus eigenlijk nog piepjong en dus erg interessant om eens door te wandelen. Er is een wandeling van een uurtje die naar de top van de vulkaan (259m) gaat. Vervolgens kan je daar een wandeling van een kwartiertje rond de krater doen – met prachtig uitzicht op Auckland en de Hauraki golf – en dan weer een uurtje terug.
Het moet gezegd, het was best imposant. Van ver ziet het eiland er helemaal groen uit, maar wanneer je erop wandelt, blijken er – zelfs na 600 jaar – nog hele stukken volledig vrij van begroeiing. Als je dan nog beter kijkt, blijken er toch korstmossen op te groeien. De krater zelf is imposant, maar moeilijk op foto vast te leggen. De vergezichten aan de top zijn indrukwekkend.
In de vroege namiddag waren we alweer terug in Devonport (Auckland) waar we nog een beetje rondgehangen hebben in de speeltuin, het maritiem museum en langs het strand. Tegen dat we aan de auto waren was het ook filetijd en zodoende hebben we toch weer een half uurtje gereden over 9 km.
De kindjes en ik zijn dan alsnog gegaan voor ons dagelijkse plonsje in het zwembad om na een (te) pikante maaltijd in bed te duiken (niet al te letterlijk te nemen).
Voila, zo zit onze voorlaatste dag in Nieuw-Zeeland erop. Nog eentje te gaan.
De ochtendspits was er eentje om ‘u’ tegen te zeggen, maar we hadden geluk: omdat we met zijn vieren in 1 auto zaten, mochten we een aparte rijstrook gebruiken waar de meeste auto’s dus niet op mochten rijden. Geweldig systeem! Carpoolen wordt zo echt beloond. We hebben hier zeker 20 minuten door gewonnen. We waren dus tijdig aan de luchthaven. Die was ietwat groter dan we bij aankomst hadden opgemerkt. Bert ging met de kindjes wachten op de komst van Marc, terwijl ik de wagen ging afhalen. Die bleek ietwat kleiner dan verwacht: een Mazda demio. Op de website stond dat deze verrassingsauto 5 man en 3 koffers kan vervoeren. Ruim voldoende voor ons en onze bagage dachten we. Benieuwd of dat effectief zal lukken wanneer we terug naar België vertrekken.
Voor de rest liep alles perfect: Marc kwam, zag en betaalde de mobilhome. Wij van onze kant droegen de eigendom over.
Een afscheidsfotootje van de mobilhome
Na nog een afscheidsfotootje van ons en de mobilhome en een extra ‘zwaaitoertje’ rond de mobilhome met onze nieuwe racekar, konden we met een gerust gemoed richting Auckland city vertrekken om de wandeling die we gisteren wilden doen, nogmaals te proberen. Vandaag zou dat geen probleem vormen: de zon plezierde ons goedhartig met haar aanwezigheid. Jassen bleven in de auto en de truien gingen al snel uit. Auckland blijkt een hele leuke stad: mooie skyline met niet te veel hoogbouw. Prachtige gebouwen en veel plaatsen waar je toch tot rust kan komen en de drukte wat achter je kan laten. We hebben hier uiteindelijk praktisch een ganse dag rondgekuierd en ons geen moment verveeld.
Een spiegeltent die uit België lijkt te komen
Een leuke speeltuin
Wellicht kwam dat ook door de goedgekozen pauzes: ’s middags lekker en toch wel goedkoop eten bij een goede Koreaan (62 dollar voor ons 4!). In de vroege namiddag een lekker ijsje bij de haven en tot slot nog een gesuikerd drankje.
Terug bij ons ‘vakantiehuisje’ zijn de kindjes en ik nog even het zwembad ingedoken. De kindjes waren volledig uitgeteld: ons Fien heeft zelfs het einde van het dagelijkse verhaaltje van Bert niet gehaald.
Onze Lander gelukkig wel, want we zouden nog een laatste keer met de juf en de klas skypen. Deze keer konden we afscheid nemen met de woorden ‘tot volgende week’ en Lander werd zeer enthousiast uitgewaaid door zijn speelkameraadjes. Dat wordt een prettig weerzien volgende week. Ook hij was binnen de minuut in dromenland. Wij hopen voor ons hetzelfde.
Nu nog 2 dagen volop genieten van Auckland en ruime omgeving en dan ons avontuurtje hier terug inruilen voor ons grote avontuur in België. 🙂