Vandaag een primeur: wij hebben de kindjes wakker gemaakt. Om 8u00 waren ze nog steeds aan het slapen. Zou de wandeling van gisteren dan toch vermoeiende geweest zijn?
Na een ontbijt en wat skypen ondertussen, zijn we nog verder naar het Noorden gekropen om de regen te ontwijken. We zijn helemaal tot in Taupo zelf gereden. Hier was gedurende de namiddag slechts 40% kans op regen. Afhankelijk van het weer zouden we ofwel naar de Huka falls gaan en daar een wandeling doen, ofwel naar een vulkanisch activiteitencentrum waar binnen wat interessante dingen te zien zouden zijn voor kinderen.
Uiteindelijk is het het eerste geworden en da’s maar goed ook, want het was een heel erg mooie wandeling langs de Waikato rivier tot aan de Huka falls.
Die Huka falls was trouwens de meest drukke en toeristische attractie die we al gezien hadden: er liep hier echt wel continu een hele hoop volk rond. Ook de zogenoemde hoge hakken toeristen die geplaveide paadjes verwachten naar mooie natuurfenomenen waren hier in grote getale present, inclusief zondagse pronksjacoche.
Op de wandeling zelf was het gelukkig een heel pak minder druk.
Daarna helemaal afgezakt naar Tongariro National Park. Het weer zou morgen en overmorgen goed zijn en we kunnen de Tongariro Alpine Crossing wandelen. ’t Is te zeggen: morgen Bert en overmorgen ikzelf, want deze wandeling is niet meteen iets voor kindjes. Nu zou je het alleszins niet zeggen: ’t is hier ongelooflijk mistroostig en fris/koud weer. We zijn precies terug in Belgie. In elk geval zijn we niet de enigen die erop hopen de wandeling morgen te kunnen doen: de camping is volle bak. Hopelijk een goed nachtje slapen en daar gaat Bert dan :-).
Allemaal heerlijk geslapen. Lekker ontbeten en dan op stap voor de Tongariro river walk.
Om eerlijk te zijn: wat een tegenvaller! Een geweldig saaie wandeling, voor een heel deel dicht langs een grote, vrij drukke weg. Niet dat er echt niets te zien was, maar toch niet veel. Gelukkig was er na ongeveer 5 km het nationaal forellen centrum. Dat was nog een leuke tussenstop waar we een en ander hebben opgestoken, maar voor de rest was het helaas veel aftellen naar het einde. Gelukkig konden we de wandeling ook inkorten en na ongeveer 10 km hebben we er de brui aangegeven bij een leuke speeltuin voor de kinderen.
’s Avonds nog bij een lokale fish and chips / hamburgertent binnen geweest en onze dag zat er alweer op. Op naar de volgende.
Vanmorgen was het best wel fris in de mobilhome. Brrr. Bovendien is het nu al de 3de nacht op rij dat we niet zo heel goed slapen. Geen idee wat de oorzaak is. Moeten we toch een keertje uitzoeken.
Voor de rest kon de dag niet beter beginnen: we hadden regen verwacht en we kregen (meestal) zon. Uiteraard af en toe nog een streepje regen, maar dat kon de sfeer niet drukken.
Vandaag hebben we eerst de ‘Forgotten world highway’ afgemaakt tot in Taumarunui. Onderweg werden we nog een aantal keer aangenaam verrast door de pracht van Nieuw-Zeeland.
In Taumarunui hebben we nog eens mailtjes opgehaald – we zaten immers al 2 dagen afgesloten 😉 – geluncht en een mooie wandeling gemaakt langs de Whanganui rivier. Ze begon nochtans als een oersaaie lelijke wandeling, maar net toen we wilden opgeven, begon het erg mooi en interessant te worden. De kindjes vonden echter een mooie speelweide, waar ook papa mooie foto’s kon maken en vake wat kon rondkijken. En dus bleven we hier een tijdje rondhangen en in het namiddagzonnetje om daarna gewoon terug te keren naar de mobilhome.
We zoeken een geschikt moment om af te zakken naar Tongariro National Park om een van de mooiste dagwandelingen ter wereld te gaan maken (De Tongariro Alpine Crossing). Dit heeft echter enkel zin bij mooi weer en ze geven de komende dagen nog meer regen in de ganse streek. Vanaf donderdag zou het terug beter worden. We hebben dus besloten om terug wat naar boven te rijden tot bij lake Taupo, een gi-gan-tisch meer van 616 km2. Hier zou het weer morgen redelijk zijn en hier begint ook een mooie wandeling (Tongariro river walk) van 15 km die erg de moeite zou zijn. Die plannen we morgen te doen met de kindjes.
Eens benieuwd of onze Lander dit ook kan uitstappen.
Morgan’s grave. Klinkt luguber, niet? Dat is waar we vandaag een plaatsje voor de nacht gevonden hebben. Ongeveer halverwege langs de ‘Forgotten world highway’ (H43), langs het onverharde gedeelte ervan. De (ver)gezichten en het landschap waren alweer prachtig.
En hier ligt ene Morgan begraven. Deze heeft er in de jaren 1890 mee voor gezorgd dat er hier een weg kwam te liggen, en is tijdens het leggen ervan gestorven. Dit allemaal maar om te zeggen dat we werkelijk in-the-middle-of-nowhere zitten en dus ook geen GSM ontvangst hebben, laat staan internet. Dat is trouwens langs gans deze highway het geval: 150 km zonder GSM ontvangst, internet, winkeltjes, diesel, … . Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen mensen wonen of geen dorpjes zouden zijn. Er ligt zelfs een zelfverklaarde republiek, Whangamomona genaamd, waar wij daarstraks een koffietje zijn gaan drinken.
En dat was zo ongeveer onze dag, behalve nog een 20 minuten durende wandeling – enkel weliswaar – naar de Mt Damper falls. Watervallen van maar liefst 85m hoog.
Op regenachtige dagen zijn watervallen op hun best. Hiervoor moesten we wel een zijweg van 14 km van de highway nemen (en weer terug natuurlijk). En we hadden beestig veel geluk: de ganse dag heeft het geregend, gemiezerd en gegoten tot het moment dat we – volledig ingepakt tegen de regen – onze mobilhome uitstapten om aan de wandeling te beginnen. Toen was het plots gedaan. Op de terugweg is het wel terug beginnen regenen, maar daar hoor je ons alvast niet over klagen. Hieronder enkele sfeerbeelden.
Ondertussen was het alweer 17u voorbij en zo zijn we dus bij Morgan’s grave, in the middle of nowhere terechtgekomen. Tot in de bewoonde wereld – Taumarunui, zo’n 70 km verder – zouden we vandaag niet meer geraken. 70 km is hier immers ongeveer 1,5 uur rijden. Dus houden we Morgan maar voor 1 nachtje gezelschap en genieten van de rustigste highway die ik ooit heb mogen meemaken.
Als we mount Taranaki (een indrukwekkende vulkaan van ongeveer 2500m hoog) wilden beklimmen, moesten we het vandaag doen.
Zo was ons gezegd door het lokale toeristische kantoor (i-site). De volgende dagen zal het immers nog veel meer regenen. Men had er eveneens aan toegevoegd dat de top op dit ogenblik sowieso onhaalbaar was. Leek ons logisch: we hadden gisteren een glimp van de top van de vulkaan opgevangen en hadden heel wat sneeuw gezien.
Bij een infopunt op de vulkaan nog eens gepolst en uiteindelijk besloten om een stuk van de Waingogoro track te wandelen. Het doel was om tegen de middag aan de Waingongoro hut te geraken zodat we daar tenminste droog konden eten. Volgens de pijltjes was het 1,5u wandelen over 2,5 km. Dat moest wel lukken.
Het was een hele mooie bergwandeling in opnieuw een net iets andere vegetatie dan de vorige wandelingen.
Ook onze Lander was heel gemotiveerd om op een vulkaan te stappen. En toen we ook nog eens een riviertje vol met stenen over mochten klauteren, springen en huppelen zat het enthousiasme er helemaal in.
Kwestie voor ons om het erin te houden. Na een tijdje begon het aardig te regenen, dus regenbroeken aan en kappen op zodat we droog zouden blijven. Beide kindjes hebben superflink geklauterd, gedaald en gestapt en we kwamen inderdaad rond de middag bij de hut aan. Tijd voor een welverdiende lunch en bijhorende pauze.
Daarna konden we uitgerust aan de terugweg beginnen. Daar hadden we meer geluk met het weer: het klaarde iets op en het zonnetje kwam al eens piepen zodat we nu en dan een zicht hadden op de vlakte onder de vulkaan of op een stukje hoger gelegen flank. Erg mooi. Wat moest dat niet zijn als het mooi weer zou zijn.
Moe maar voldaan kwamen we veilig terug aan de mobilhome aan. Na nog een appeltje op weg richting Hawera voor een bezoekje aan een winkel en een camping in Ohewa, iets verderop aan de zee. Na een lekkere avondmaaltijd (gebraden kip met patatjes, boontjes, komkommer en tomaat) was er nog net de tijd om wat fotootjes te gaan trekken bij de ondergaande zon en een douchke.
De komende dagen geven ze hier in de ganse streek regen, regen en nog eens regen, dus we gaan wellicht wat kilometers vreten met de mobilhome om tussen de buien door eens een luchtje te gaan scheppen. We zullen wel zien. Ik ga alvast toch dromen van een streepje zon ;-).
Vandaag zouden we de ‘White cliffs walkway’ wandelen. Een 3 uur durende luswandeling van 6,5 km, aldus de Lonely Planet. De wandeling loopt gedeeltelijk over een strand dat enkel vrij is 2u voor en 2u na eb. De juiste timing is dus belangrijk. Rond 14u zou het eb zijn, dus we konden niet voor 12u vertrekken. Toch maar eens gaan kijken, dachten we zo. Tegen de tijd dat we ter plekke waren, parking gevonden hadden en volledig vertrekkensklaar waren, was het 11u. Hieronder een fotootje van de parking
Als we eerst het stuk zouden doen dat niet over het strand loopt, konden we alvast vertrekken. En dus gingen we op pad, de berg op. De zichten waren op zich mooi, maar de ons beloofde spectaculaire vergezichten op mount Taranaki (een 2500 m hoge vulkaan) bleven helaas uit: veel te veel wolken.
Daartegenover stonden wel enkele leuke onverwachte hindernissen.
In het begin hadden we enkel met vlagen wat regen, maar gaandeweg begonnen regen en wind meer op te zetten. Tegen dat we aan de kust arriveerden (na een lunch in een stuk beschut woud), was het continu aan het regenen en hevig aan het waaien. Toch kon dat de pret niet bederven: er was te veel te zien en te doen: een stuk van de kliffen was ingestort en daar moesten we over klauteren. Een 2de duidelijke hindernis die we moesten overwinnen. Dat leverde heel wat plezier op voor ons allemaal en voor onze berggeit (Lander) in het bijzonder.
Daarna dachten we dat we er vanaf waren, maar toen moest het ergste nog komen: de ganse kust was 1 grote aaneenschakeling van supergladde, door het water afgesleten stenen. Zelfs onze wandelschoenen hadden hier geen grip op. Tussen deze stenen, lagen plassen zeewater die tot aan onze enkels reikten. Hier zijn we wonderwel heelhuids overgeraakt, maar niet zonder natte voeten. Het laatste stuk over het strand was gelukkig veel makkelijker en zo kwamen we alsnog op een schappelijk uur terug aan de mobilhome.
We waren ondertussen allemaal in meer of mindere mate doorweekt, maar kou hadden we gelukkig niet. Snel een stel droge kleren aan (wat is het toch makkelijk om altijd je hele hebben en houden bij je te hebben) en op weg naar Mount Taranaki. Nu zitten we op een camping in Stratford, waar we meteen onze kleren buiten te drogen hebben gehangen aangezien het zonnetje ondertussen was komen piepen.
Net nog even gaan lopen met de indrukwekkende vulkaan op de achtergrond en dadelijk ons bedje in. Morgen weer een nieuwe dag!
Vanmorgen begonnen met een trip naar de befaamde Waitomo caves, een absolute must see. Dat is ook te merken aan de hordes toeristen die hier worden gedropt via tourbussen en zo. Ook al waren we er al betrekkelijk vroeg bij en ook al is het nog absoluut geen hoogseizoen, er was al meer dan genoeg volk.
Het idee: je bezoekt de grotten en vervolgens stap je – nog steeds in diezelfde grotten – in een bootje voor een tochtje op een ondergrondse rivier waarbij het stikdonker is, op de duizenden groene lichtjes van de glimwormen na. Klinkt romantisch, niet? (op die 40 anderen na ;-))
De grotten zelf vond ik al best indrukwekkend, al krioelde het er van het volk. Of misschien net omdat er zo veel volk binnen kon. Op den duur hadden we dat stukje wel gehad (het verhaal van stalactieten en stalagmieten kennen we ondertussen wel) en was het uitkijken naar het boottochtje. Tijdens het instappen – in het donker uiteraard – begon er een kindje van een jaar of 2 hard te krijsen. De vorige 2 grotten hadden onze kindjes met verve doorstaan, maar ik keek toch even met een bang hartje naar ons Fien. Krijsen kan immers erg aanstekelijk werken. Maar, oef, ze had geen zin om mee te doen.
De boottocht zelf was erg mooi, maar of het nu de 123 NZD waard was, daar ben ik nog niet helemaal uit.
Ondertussen was het al bijna middag, dus kort even de mobilhome in, op zoek naar een leuk plaatsje om te eten. Iets verder was er de ‘Mangapohue natural bridge scenic reserve’. Dat klonk goed en dat was het ook. Ik wist niet goed wat ik me moest voorstellen bij een natuurlijke brug, maar het was alleszins best indrukwekkend. Weerom is dat indrukwekkende heel moeilijk weer te geven op foto, maar hieronder toch een poging. Ook de omgeving mocht er best wel wezen.
Na onze lunch tuften we enkele km verder naar de ‘Marokopa falls’. Deze waren fenomenaal en veruit de indrukwekkendste die we tot hiertoe hebben gezien. Niet alleen de hoogte van de waterval en de macht van het water waarvan je de nevel tot op je gezicht kon voelen, maar zeker ook de magnifieke setting. Hieronder opnieuw een poging om dat weer te geven.
Helaas waren de oren van de kindjes hier niet erg gewillig en moesten we de waterval veel te snel gedag zeggen. Erg jammer, want ik had gerust nog enige tijd naar dit natuurwonder kunnen staren.
Ondertussen hadden we besloten de ‘Te Anga road’ (verder) te nemen naar Taranaki. Eigenlijk waren we die weg al begonnen, want zowel de natuurlijke brug als de waterval lagen op deze weg. De Lonely Planet beloofde een trage, maar fascinerende weg van 111 km waarvan 12 km onverhard. De ganse weg zou voortdurend draaien en keren, en bovendien erg smal zijn. Dat leek ons wel iets.
En daar hebben we totaal geen spijt van gehad. Wat een weg! Wat een schoonheid! Helaas zat ik aan het stuur en heb ik veel te weinig foto’s kunnen maken. Daarom zal ik, naast de weinige foto’s, een poging doen om het met woorden te beschrijven:
eens we de bergachtige heuvels, sommige volledig fris groen, dan weer bezaaid met bosachtige begroeiing, met onze mobilhome over waren, reden we in een soort vallei omgeven met nog meer van deze bergachtige heuvels. Hoewel ze erg op elkaar leken, waren ze helemaal niet saai. Integendeel, zelfs erg interessant: de ene had een mooie, grillige vorm; de andere weer een nieuw soort begroeiing, een derde schitterde in de zon, enz. We volgden een ondiep, maar vrij breed riviertje dat door de vallei meanderde omgeven door roodbruin zand, afgewisseld met donkergroene grassen. De koeien die in het namiddagzonnetje hun maaltijd voor de 2de of 3de keer verorberden, keken ons ongeïnteresseerd na. Op de heuvels kon je allemaal kleine witte stipjes zien. Als je goed keek, zag je dat het honderden, misschien wel duizenden schaapjes waren. Alleszins te veel om te tellen. Op de weg zou ik makkelijk 70 km per uur kunnen rijden, maar ik haalde hooguit 50. Ik kon mezelf niet dwingen sneller te rijden om al die pracht en schoonheid zo veel mogelijk te kunnen ‘opzuigen’ en laten doordringen. Zo meanderden ook wij verder tot de weg overging van hard naar onverhard. Eerst hadden we het niet eens door, maar dan proefde ik plots het stof in mijn mond dat door het vensterraam dat al de ganse tijd open stond naar binnen kwam. Daar datzelfde raam kwam ook een verkoelend en deugddoend briesje binnen. Ik keek achter ons in de zijspiegel en zag dat we een mooie, grote stofwolk achter ons lieten. De koeien die we nu passeerden, leek het echter niet te storen want zij graasden en kauwden onvermoeibaar verder. Weinig of geen menselijke ziel kwamen we tegen, al stond er hier en daar wel een huisje als een soort van wachter in dit zwierige landschap.
En zo ging het maar verder en verder. Een prachtige namiddag met 2 slapende kindjes op de achterbank.Toen ze wakker werden, waren we niet zo ver van een kleine omweg langs een prachtig, zwart strand.
Daar hebben we de kindjes even hun hart laten ophalen en ook zelf genoten van een prachtige verlaten baai met een onstuimige zee. Veel te lang zijn we er gebleven, want we moesten nog een camping vinden, zo’n 40 km verder. In het avondzonnetje was dit landschap zeker zo mooi. Na nog wat ‘oehs’ en ‘ahs’ kwamen we, moe maar voldaan op onze camping aan. Nog even een maaltijd op tafel toveren, een douchke pakken en er is alweer een prachtige dag voorbij.
Vandaag hebben we gereden en niets meer dan dat. We moesten gewoon terug naar onder (zuidwaarts) Auckland voorbij. Daar hebben we opnieuw kennis gemaakt met een fenomeen uit Belgie dat ik bijna vergeten was: file. Yep, ook in Nieuw-Zeeland kennen ze dat. Welk uur je ook voorbij Auckland wil geraken, file is je deel. Dat is ondertussen wel duidelijk.
Ondertussen waren we wel even in Warkworth gestopt om te winkelen, want de koelkast was volledig leeg en de voorraad zo goed als opgebruikt. We hadden gewoon zo’n typisch winkelkar volgestouwd met vanalles en nog wat. Je ziet in Belgie wel vaker zo’n kar rondrijden in de winkel. Meestal met een jonge ouder aan het stuur. Hier zijn ze dat duidelijk niet gewoon. De transportbandjes aan de kassa zijn er bv al niet voor gemaakt: de kar is nog lang niet leeg, terwijl de band al wel proppensvol staat. Je moet al een deel in zakjes gaan steken aan de andere kant en dan je kar verder uitladen. Of het lukt gewoon niet. Bij dat in zakjes steken, krijg je overigens wel hulp: in vele winkels zijn er mensen voorzien om dat voor jou te doen. Over humor beschikken ze overigens ook. De kassierster overhandigde ons kassaticket met de woorden: ‘hier is jullie novelle’. Leuk gezegd.
Ondertussen hebben we de mobilhome geparkeerd op een meertje (Lake Ngaroto), iets voorbij Hamilton. Het is een mooie plaats om te staan, maar we hebben hier wel wat passage: het is blijkbaar een populaire plaats om te gaan lopen of om gewoon even langs te rijden en tot rust te komen. Dat laatste doen wij ook.
Net gehoord dat het hier weeral gebeefd heeft, op het Noordereiland deze keer. We hebben er opnieuw niks van gevoeld. De beving was ook minder krachtig en nog altijd op enkele honderden kilometers van hier. Weeral geen reden tot ongerustheid dus!
Het besluit is genomen: we blijven nog een dagje. De camping en omgeving is zo rustgevend en zen. Daar kunnen we niet aan weerstaan.
Een echt luilekkerdagje is het uiteindelijk niet geworden, maar toch wel erg relaxed:
een tekstje geschreven om de mobilhome te koop te zetten (heeft iemand van jullie al goesting en interesse?)
3 machines was gedraaid en gedroogd
met de kindjes in de speeltuin gespeeld
met de kindjes aan het strand (lees: modderpoel) gespeeld en krabjes gevangen
Reclame lettertjes van de vorige eigenaar van de mobilhome geprutst
gesocialised met de buren ( toffe mensen, die Nieuw-Zeelanders)
de foto’s en posts van Nieuw-Zeeland wat bijgewerkt
… (ik vergeet vast nog wel iets)
Ah ja – en voor mijn ploegmaats: ik ben ook nog even gaan lopen vanavond. Kwestie van topfit en in topvorm terug te komen volgend jaar. Dus, blijven trainen mannen 🙂 🙂