Het begint te dagen: de tijd om naar Belgie terug te komen, komt maar al te duidelijk in het vizier. De zee van tijd die we hadden, is nu nog maar een klein plasje. Uiteraard zijn daar een hele hoop positieve aspecten aan verbonden. Zo zien we jullie bijvoorbeeld terug. We hebben terug een echte thuis. Een echt – en gigantisch – huis ook (als het er nog staat). Een eigen douche, elk een eigen kamer, …
Maar toch moeten we ook eens kijken wat we zouden willen meenemen uit Nieuw-Zeeland. Nee, geen fysieke dingen of zo. Maar wel gewoontes of een manier van leven of … .
Weet je wat hier zo leuk is? Er is geen race tegen de klok. Op geen enkel moment. Ja, in het begin waren we nog iets rustelozer en zit je in een soort reismodus: “ik wil hier zo veel mogelijk gezien hebben”. Maar dat is voorbij gegaan. En zelfs dat was eigenlijk geen race tegen de tijd zoals we die thuis kennen. Je kent het ongetwijfeld wel: ik moet om 16u, ten laatste om 16u30 op het werk vertrekken zodat ik nog net voor 17u bij de winkel ben. Dan kan ik daar nog snel inkopen doen en vervolgens naar huis crossen. Snel de boodschappen uitladen en de kindjes de auto in duwen om naar oma & opa te vertrekken. Daar kunnen we ze dan afzetten om stantepede terug te racen naar Lubbeek, de fiets te pakken om zo tijdig in Leuven te zijn voor feestje x of afspraak y. Zaterdag kunnen we de kindjes gaan terughalen om dan door te rijden naar …..
Dat soort racen. Daar word ik zo moe van (nvdr: copyright bij studio 100 – kabouter Lui).
Ik heb echter nog geen idee hoe we hier paal en perk aan kunnen stellen. Suggesties altijd welkom.
Een ander punt – en in zeker zin hangt het met bovenstaande samen – gaan over ‘verplichtingen’. We hebben geen enkele verplichting hier: we moeten niet naar hier of daar om onze kop te laten zien of om een goede papa of vake te zijn of ….
Niet dat die verplichtingen op zich altijd vervelend zijn: als je er bent, valt het meestal wel heel goed mee en is het wel leuk. Maar het idee is dat je moet gaan, ook al heb je op dat ogenblik misschien geen zin (meer).
Onze agenda staat vol met dingen die – vaak al weken of zelfs maanden van tevoren – gepland zijn. Dat worden dus ‘afspraken’ of ’verplichtingen’. Je hebt toegezegd. Op die manier is er natuurlijk geen tijd meer voor ongeplande en ongedwongen dingen op het ritme van de tijd of het weer. Of gewoon voor de dingen waarin je zin hebt op dat moment.
Een deel van de oplossing is hier zeker de activiteiten niet als ‘verplichtingen’ te zien, maar als dingen waarvoor je gekozen hebt. En dat is uiteraard ook zo.
Een andere mogelijkheid is gewoon minder inplannen of voorwaardelijk inplannen. Maar dat lukt mij niet zo goed. Bovendien weten de organisatoren van de activiteiten meestal graag of je nu komt of niet. Het is niet zo leuk als je te horen krijgt: ik kom graag naar je feestje, als ik op dat moment ook nog zin heb… En je wil de ander ook niet kwetsen natuurlijk.
Dat zijn de dingen waar we even zijn uitgestapt: uit de continue race tegen de klok en uit de verplichtingen. Een waar privilege. En ik kan het iedereen aanraden om dat een keertje voor langer dan een week of 2 weken te doen. Ik denk dat dat wel moet kunnen. Wellicht niet voor 4 maanden, maar misschien toch voor 2 maanden tijdens de zomervakantie.
Doe eens iets zots he.
Tot slot zou ik ook mijn levensdoelen willen meenemen uit Nieuw-Zeeland. Dat klinkt erg zwaarwichtig, maar zo bedoel ik het helemaal niet. Het is fijn om te weten waarvoor je leeft en wat je (niet) wil doen. En naar het schijnt, word je er nog gelukkig(er) van ook (http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/opinie/1.2901417#).
Duidelijke doelen of zingeving maakt het alleszins makkelijker om (grote) beslissingen te nemen in je leven en de juiste dingen (proberen) te doen. Het laatste wat je wil – wat *ik* wil – is spijt hebben van dingen die ik (niet) heb gedaan of geprobeerd.
4,5 maanden uit het gewone leven stappen, geeft wat ademruimte aan de gedachten en vanzelf komt een en ander naar boven borrelen. Vanzelf is trouwens relatief: je moet er wel eens een nachtje voor wakker liggen. Maar dat heb ik er graag voor over. 😉
Heb gesurfd naar de link die je aanhaalde in dit stukje… de ABC-normen zijn niet zo moeilijk na te streven maar er ons van bewust te zijn dat we dat in ons landje ook ‘mogen/kunnen’ is al een goed begin + ermee tevreden zijn en het elkaar gunnen dat het ieder op zijn manier probeert… oefening baart kunst! Ik wens het jullie van harte toe als jullie terug ‘THUIS’ zijn: alvast succes!