We hebben het hier wel naar onze zin, dus blijven we nog een dagje langer. Vandaag is trouwens ook de Wanaka Triatlon en die passeert hier voor de camping. We kunnen dus de dappere helden aanmoedigen die reeds om 7u (!) begonnen zijn aan hun ‘ochtendduikje’ in het meer hier en nu – ondertussen op de fiets – in de reeds brandende zon voorbijrazen. Ik houd wel van een sportieve uitdaging, maar dit is echt niet aan mij besteed.

Daarna de mobilhome nog op TradeMe zetten, nog wat werkmails beantwoorden en een beetje foto’s verwerken en bloggen. Ook op werkfront leuk nieuws gekregen vandaag: ik kan terug aan de slag bij Datalumen en Colruyt wanneer ik terug ben. Bert amuseert zich ondertussen met de kindjes.

De namiddag opnieuw aan het meer doorgebracht, al was het vandaag minder gezellig en rustig. Het is weekend en de Nieuw-Zeelanders maken daarvan gebruiken om met al hun vaartuigen (jetski’s, snellere en tragere boten, paddleboards, opblaasboten, kajaks, …) af te zakken naar hun meren. Zo ook naar dit meer. Ergens wel leuk om hen eens bezig te zien.

Deze dag voelt ook een beetje aan als een soort van eindpunt, ook al hebben we nog een maand te gaan. Vanaf nu beginnen we eigenlijk terug naar boven te rijden; terug naar huis. Dat levert gemengde gevoelens op, en voor het eerst bekijken we ook eens de eerste week dat we thuis zijn. Van hieruit gezien lijkt het allemaal erg druk te worden. Drukker dan ik zou willen alleszins. Het echte leven doet stilletjesaan terug zijn intrede.

P.S. Ach ja, nog een tussendoortje: we hier radijzen gekocht. Radijzen is het juiste woord; radijsjes zou ongepast zijn voor knollen die bijna zo groot zijn als kleine appeltjes (pink ladiesnight). Ongelooflijk.

P.P.S. Nog zo eentje: spruitjes! Niet te geloven. Spruiten is een veel beter woord. Dat waren heuse appelen. Ik had misschien een foto moeten maken. Als ik ze nog eens tegenkom, post ik er eentje.