Vandaag cruisen we verder door prachtige landschappen. Eerst nog door bergen en later door heuvels met hele brede platte valleien. We rijden door de Marlborough regio: het wijnvat van Nieuw-Zeeland. Hier wordt 3/4 van de wijnproductie van Nieuw-Zeeland verwezenlijkt en dat zien we: kilometerslange wijngaarden: het blijft maar duren. We zoeken het even op: bij de laatste telling hadden ze hier maar liefst 230 km2 wijngaard. Daar kan je al iets mee :-).

We zijn op tijd in Picton voor de boot; we hadden zelfs nog tijd voor een winkelstop en een tankstop. We kunnen er weer voor eventjes tegen. Jippie!!
Benieuwd hoe de overtocht deze keer verloopt. We hebben deze keer voor de andere maatschappij – Bluebridge – gekozen. De boot blijkt iets kleiner en ouder.

De overtocht zelf verloopt vlotjes: onze kindjes zijn de enige kinderen aan boord en ze hebben dus de ganse speelzaal voor hen alleen. Bert leest een boekje.

Ikzelf sta op het dek wat voor me uit te staren. Het is mooi geweest, fantastisch zelfs. En net daarom valt dit afscheid – want zo voelt het en dat is het ook – mij best zwaar. Ik word er een beetje triestig van. Nieuw-zeeland lijkt met me mee te treuren: het weer is mistroostig, er valt zelfs een beetje gemiezer terwijl het Zuidereiland in al zijn glorie een laatste keer voorbij glijdt en tot slot verdwijnt aan de horizon

Er flitsen vele gedachten door mijn hoofd. Zo moet ik bijvoorbeeld terugdenken aan de Queen Charlotte track die hier vlakbij ligt. Onze eerst stapjes op dit eiland. Het is inderdaad heel mooi geweest. Ik neem me voor dat gevoel vast te houden voor de rest van onze reis. 

Het weer lijkt zich bijna meteen aan te passen aan deze positieve noot: hoe dichter we bij Wellington komen, hoe beter het weer wordt. Geweldig. Houden zo.

’s Avonds bedenken we nog een plan voor de komende dagen: er staan nog wat leuke uitstapjes op het programma, maar we houden ook onze potentiele kopers in het oog. Het worden nog spannende dagen.