D-day: we vertrekken deze namiddag om 14u50. We zijn allemaal vroeg wakker, dus het wordt een lange dag. De kindjes zijn hevig. Het is een uitdaging om hen actief bezig te houden tot het moment waarop we vertrekken. Van uitdagingen gesproken: al onze bagage en onszelf in een Mazda Demio proppen, dat wordt de eerste uitdaging van de dag. En dan nog met die auto aan de luchthaven geraken….
Uiteindelijk lukt het allemaal vlot en we zijn op een wip en een flip op de luchthaven. Tot Bert eraan denkt dat we 1 tas in de huurauto hebben laten liggen: mijn fototas. Uiteindelijk kost ons dat een half uurtje. Voor de rest verloopt alles vlot: we zijn niet schandalig veel te vroeg aan de gate en hebben nog net de tijd om onze laatste dollars ergens te gaan ‘opeten’.
De eerste vlucht wordt er niet veel geslapen. Het enkele uurtje dat er geslapen wordt, hebben we nog prijs ook: onze Lander houdt het niet droog. De schade valt al bij al mee en gelukkig hebben we reservekledij bij ons.
In hong kong verloopt alles supervlot. Ik ga wat extra wandelen met de kindjes om ze goed in beweging te houden. Het is echter niet makkelijk om het niet uit de hand ge doen lopen: ze zijn moe.
De vlucht naar Frankfurt liggen ze in slaap nog voor we vertrokken zijn. Helaas is het helemaal niet voor de ganse vlucht, maar slechts voor een tweetal uur. Al bij al valt de rest van de vlucht nog mee, ook al hoort slapen er niet meer bij. Met 4 uurtjes slaap op 24u kan je toch al een hele tijd verder hé.
In Frankfurt blijkt de vlucht naar Brussel overboekt te zijn. Men zoekt vrijwilligers om een latere vlucht te nemen. Mij niet gezien: ik wil zo snel mogelijk in Brussel zijn. Het gevolg van de overboeking is een ongelooflijk trage boarding van het vliegtuig. Bovendien krijgen we plots ook andere plaatsen toegewezen: 2 plaatsen naast elkaar en daarnaast nog 2 losse plaatsen. We kijken er met veel plezier naar uit om de kindjes op de 2 losse plaatsen te zetten (drukkingsmiddel). Dat wordt een leuke vlucht.
Uiteindelijk wordt alles netjes opgelost en zitten we twee per twee.
Hoe dichter we Zaventem naderen, hoe meer de emoties mij de baas worden. Ook de vermoeidheid zal daar wel voor iets tussen zitten. Het is mooi geweest, en dat maakt het voor mij telkens weer zo moeilijk om terug te gaan. Voor de rest verloopt de vlucht vlot. We komen aan in verschrikkelijk donker en mistroostig weer. Ik zou meteen de vlieger in de omgekeerde richting nemen: zelfs in Frankfurt was het weer een pak beter. De weerapp vertelt ons gelukkig dat de namiddag beter zou worden. Oef.
Ook in Zaventem verloopt voor de rest alles vlot en wordt de bagage – zoals gewoonlijk – supersnel afgeleverd op de rolbanden. Puik werk.
Een valies blijkt het onderweg wel begeven te hebben en werd geplakt. Later blijkt thuis dat men die valies doorzocht heeft omdat er iets verdachts in zou gezeten hebben. Zou dat er iets mee te maken hebben?
In de aankomsthal staan oma en opa en nonkel Koen – ondanks het vroege uur – ons op te wachten. Het is een fijn weerzien: de kindjes zijn plots helemaal niet meer moe en hebben energie te over (en geen oog meer voor ons). En dan begint de machine wat te sputteren: we gaan met zijn allen met de trein terug naar Leuven. Het station is echter ongelooflijk druk met gigantische wachtrijen aan loketten en ticket automaten. De trein naar Leuven blijkt ook wel wat vertraging opgelopen te hebben: Welcome to Belgium!!!
Trein op, trein af, auto in, auto uit en we zijn weer thuis. Wat een ontvangst wacht ons daar: ons huis is vanbinnen en vanbuiten versierd met kleurrijke ballonnen. Grote kleurrijke letters vormen de tekst “Welkom thuis!!!”. Wat een verrassing! Wat leuk!
De intrede in je huis na zo’n lange periode van afwezigheid is sowieso erg speciaal: het geel in de hal leek helemaal anders en het huis is zo groot en ….. nog zoveel meer. Het went allemaal wel snel.
Ook de kindjes zijn superblij en hevig. Het lijkt alsof ze willen weten welk speelgoed ze allemaal weeral hadden: het ene na het andere wordt bovengehaald. Het huis wordt zo snel een grote puinhoop.
Ik ga snel mijn nieuwe leasingwagen halen bij de garage, terwijl de oma de winkel binnenspringt voor kaas en hesp: we gaan croque monsieur eten. Na de middag leggen we de kindjes voor enkele uurtjes in bed: eerst een gevecht om ze erin te krijgen, 2 uur later een nog erger gevecht om ze wakker te krijgen. Maar ze moeten wakker worden, anders slapen ze vannacht niet meer. Dat kunnen we onszelf niet aandoen :-).
Even later zijn ook de andere oma en opa van de partij en – om het feestje nog completer te maken – springt ook mijn oudste zus binnen met haar kroost. Mijn petekind vliegt om mijn nek. Ook de jongens onderling zijn duidelijk dolblij elkaar nog eens terug te zien. Heel fijn om te merken.
De oma’s en opa’s vertrekken en wij eten nog frietjes samen met mijn zus & co. Daarna is het bedtijd, tenminste voor de kindjes en Bert. Ik ga nog volleyballen: nu ik terug ben, wil ik geen match meer overslaan ;-). Uiteindelijk kruip ik na 53u, moe maar voldaan mijn bedje in. Bert ligt – gelukkig – vrolijk te knorren.