Nieuw-Zeeland? Het is nog slechts een verre en vage herinnering. Het aanpassen gaat zo ongelooflijk snel: de draad is een pak sneller terug opgepikt dan dat we hem ooit hebben kunnen neerleggen. Hebben we hem wel ooit neergelegd?

Ik probeer de foto’s af en toe vast te pakken. Enerzijds om de herinnering levend te houden, anderzijds omdat die foto’s nu eenmaal nog wat verwerkt moeten worden. Ik wil graag nog een of enkele albums maken: iets dat je kan vastpakken. We hebben ook nog een lege muur. Een foto van Nieuw-Zeeland zal hier wellicht niet misstaan. Ik weet wat doen dus.

De kindjes hebben het thuis ondertussen helemaal naar hun zin: onze Lander is het schoolleven terug gewoon, al vraagt hij regelmatig wanneer het vakantie is. Ook ons Fien heeft haar plaatsje helemaal gevonden.
Bert lijkt hier thuis ook enorm vrolijk en loopt goedgezind en fluitend het huis door. Ik lijk de enige die met een beetje weemoed naar de tijd in Nieuw-Zeeland terugkijkt. Niet hartverscheurend of droevig of zo, maar toch: ik mis het wel een beetje. Het lopen en regelen is ondertussen al terug begonnen. Nog niet volle bak – ik begin maandag pas te werken – maar toch al vrij stevig. Er moet immers nog vanalles geregeld en gedaan worden, liefst voor ik terug begin te werken. Ik merk wel dat ik dingen iets beter kan laten liggen tot een andere keer en dat ik mij de mening van anderen voorlopig nog iets minder aantrek. Hopelijk kan ik dat wat vasthouden.