We zijn alweer enkele maanden thuis. Het terugdenken aan Nieuw-Zeeland was heftig voor mij, dan was ik er weer aan gewoon en nu is het opnieuw heel heftig. De bergen, de natuur, de zee… ze lonken. Misschien is het omdat ons leven opnieuw drukker en drukker wordt. In den beginne konden we dat nog wat afhouden, maar nu ook Bert er terug volle bak aan’t invliegen is en overal initiatieven neemt, voel ik de druk op mijn schouders toenemen.

Gedaan met rustig en gezapig door het leven slenteren. De sneltrein dendert voorbij. Aan een serieuze snelheid. Remmen lijkt geen optie; toch niet zonder accidenten.