Dag moemoe,

het ondenkbare, maar ook het onvermijdelijke is gisteren gebeurd: je hebt onze wereld verlaten.
Ooit moest het ervan komen. Niemand leeft oneindig lang.
Je bent nu bij vovo. Daar hoog in de hemel. 

Als ik zondag het vliegtuig neem en hoog boven de wolken klim, ben ik opnieuw dichter bij jou.
Ik zal door het raampje zitten turen.
Misschien zie ik je wel.
Daar in de verte.
Zie je wel! 

Heel dikke kus!

Grim