Geen vuiltje aan de lucht: de kindjes hebben lang geslapen, een zonnig ontbijt genoten, nog wat gekeuveld met andere parkgasten en dan – tegen 10u – toch op weg geraakt met onze mobilhome.
Vandaag zouden we de ‘Old Russell road’ nemen. Een prachtige weg met schitterende baaien, vergezichten en stranden volgens de Lonely Planet. Dat hebben we ook gedaan, maar net iets anders dan verwacht.

Rond 11u30 reden we een bergweggetje op om een mooie wandeling te gaan maken aan de overkant van de heuvel toen we plots een hele luide knal hoorden. Alsof er iets brak. We zetten onmiddellijk onze 4 pinkers op en sprongen uit de mobilhome om een kijkje te gaan nemen. Onder onze mobilhome zagen we een vloeistof lopen die verdacht hard op olie leek. Wanneer we onder de mobilhome keken, zagen we de vloeistof eruit gulpen en – bij nadere inspectie – bleek er ook een ronde buis van een 5-tal cm geknapt. De buis ging naar ons wiel. We kennen niets van auto’s, maar onze diagnose: ‘as gebroken’. We konden in geen geval verder. Dat was wel duidelijk. 

We stonden in het midden van het bergweggetje en blokkeerden het helemaal. Gelukkig waren we zo ongeveer op het einde van de wereld en was het een dus een erg kalme weg waar nauwelijks iemand passeerde. 

De pechverhelping voor onze mobilhome was net een paar dagen geleden actief geworden, dus Bert wist wat te doen: bellen en regelen. Eerst de pechverhelping, dan de verzekering en vervolgens nog vele malen met elk van hen. Ik kan je vertellen dat het allemaal niet geregeld is zoals we gewoon zijn. Zo moesten we bv beslissen waar we de mobilhome naartoe zouden laten slepen. We konden dus beginnen zoeken waar er een garage zou zijn die overweg kon met dit type mobilhome. 

Daarnaast kon men ook niet garanderen dat we alle 4 met de takelwagen mee konden en werd ons geadviseerd een taxi te laten komen.

Gelukkig blijkt er ook op het einde van de wereld internet te zijn en kon google ons helpen: we zouden ons laten slepen naar een – overigens heel vriendelijke – garage in ’Opua’. Daar waren we meteen ook terug in de bewoonde wereld en zou er hopelijk voldoende te doen zijn om ons een tijdje bezig te houden. Verder besloten we af te wachten of we toch niet mee konden met de takelwagen; indien niet mogelijk zouden we splitsen en konden we alsnog een taxi bestellen. Dat zou wellicht vrij snel gaan.

Na 3 uurtjes wachten, kwam de takelwagen er eindelijk rond 14u30 aan. We hadden ondertussen de tijd gedood met wat te eten aan de rand van de zee in een baaitje 2 minuutjes lager. Daar konden de kindjes ook wat spelen op het strand en konden we wat in het gras liggen. Voor de eerlijkheid: we = Grim, Lander en Fien. Bert was vrij druk bezig met regelen en bellen. Het eten ging ook niet zo heel goed, want we hadden toch last van een beetje spanning. Hoe zou het komen? 😉

De man van de takelwagen heeft onze mobilhome, samen met Bert, na wat zwoegen en zweten van die bergweg op zijn camion gekregen en we konden vertrekken. 

De takelwagen leek maar 1 extra zitje te hebben naast de chauffeur, dus we hadden ons al voorbereid op splitsen, maar plots bleek er nog een vouwzitje te zijn en bleek eveneens dat de kinderen nog achter de zetels voor de volwassenen konden zitten / liggen. Dat was alvast een taxi uitgespaard 🙂 en bovendien waren de kindjes superenthousiast dat ze in een camion mochten rijden.

De rit zelf was een hele onderneming: we moesten een slordige 60 km over kleine bergweggetjes, onder laaghangende elektriciteitskabels en bomen door. Bovendien moesten we ook nog een veerboot(je) nemen, maar ook dat is blijkbaar geen probleem voor een takelwagen met mobilhome erop. De man zette ons om 16u55 veilig af bij de garage (die overigens om 17u sloot; alweer geluk dus :)). Gelukkig hadden we hen al gebeld dat we eraan kwamen en gevraagd of we nog een nachtje in onze mobilhome konden slapen. Dat was geen enkel probleem voor hen. Meer nog: ze voorzagen ons zelfs van stroom. Meer konden we echt niet wensen.

Na een snel avondmaal gingen we allemaal uitgeput ons bedje in voor een onrustig nachtje slapen.