Morgan’s grave. Klinkt luguber, niet? Dat is waar we vandaag een plaatsje voor de nacht gevonden hebben. Ongeveer halverwege langs de ‘Forgotten world highway’ (H43), langs het onverharde gedeelte ervan. De (ver)gezichten en het landschap waren alweer prachtig.

En hier ligt ene Morgan begraven. Deze heeft er in de jaren 1890 mee voor gezorgd dat er hier een weg kwam te liggen, en is tijdens het leggen ervan gestorven. Dit allemaal maar om te zeggen dat we werkelijk in-the-middle-of-nowhere zitten en dus ook geen GSM ontvangst hebben, laat staan internet. Dat is trouwens langs gans deze highway het geval: 150 km zonder GSM ontvangst, internet, winkeltjes, diesel, … . Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen mensen wonen of geen dorpjes zouden zijn. Er ligt zelfs een zelfverklaarde republiek, Whangamomona genaamd, waar wij daarstraks een koffietje zijn gaan drinken.

En dat was zo ongeveer onze dag, behalve nog een 20 minuten durende wandeling – enkel weliswaar – naar de Mt Damper falls. Watervallen van maar liefst 85m hoog.

Op regenachtige dagen zijn watervallen op hun best. Hiervoor moesten we wel een zijweg van 14 km van de highway nemen (en weer terug natuurlijk). En we hadden beestig veel geluk: de ganse dag heeft het geregend, gemiezerd en gegoten tot het moment dat we – volledig ingepakt tegen de regen – onze mobilhome uitstapten om aan de wandeling te beginnen. Toen was het plots gedaan. Op de terugweg is het wel terug beginnen regenen, maar daar hoor je ons alvast niet over klagen. Hieronder enkele sfeerbeelden.

Ondertussen was het alweer 17u voorbij en zo zijn we dus bij Morgan’s grave, in the middle of nowhere terechtgekomen. Tot in de bewoonde wereld – Taumarunui, zo’n 70 km verder – zouden we vandaag niet meer geraken. 70 km is hier immers ongeveer 1,5 uur rijden. Dus houden we Morgan maar voor 1 nachtje gezelschap en genieten van de rustigste highway die ik ooit heb mogen meemaken.

Slaapwel!