D-day voor mij: de Tongariro Alpine Crossing.

Ik heb alvast een ongelooflijk slechte nacht achter de rug: geen oog dicht gedaan. Minstens gedeeltelijk te wijten aan spanning / zenuwen. Het was wachten tot ik mocht opstaan. Eindelijk! En al erg vermoeid.

Na een snel ontbijt dat ik de dag tevoren al had klaargezet, samen met 35 anderen de bus op. En dat is nog maar 1 bus van 1 dorpje. Moet je niet vragen hoeveel volk die wandeling doet…

Tegen 8u werden we gelost aan de start. Het was een af- en aanrijden van busjes, en bovendien stonden er stonden al een massa auto’s geparkeerd. Ik zou zeker niet alleen zijn vandaag.

En helaas, het zag er nog vrij bewolkt uit. Dat zou best veranderen anders ga ik boven niet veel zien.

Nu was het in elk geval al supermooi en zorgden de mistige wolken, het zonnetje dat af en toe kwam piepen, in combinatie met de dauw in de lage rossige vegetatie voor prachtige en sfeervolle landschappen. Het fototoestel had werk te doen.

Gaandeweg kwamen we dichter bij Mount Ngauruhoe – vulkaan klinkt te weinig respectvol – maar hij liet zich niet zien. Wel voelen, want na de ‘soda springs’ begon de eerste echte beklimming. Af en toe achterom kijken, zorgde alvast voor prachtige vergezichten.

Eens boven, was er de splitsing om eventueel als extraatje naar de top van Mount Ngauruhoe te stappen. Dat had evenwel weinig zin met dit weer – je kon toch niets zien op de top – en bovendien is dat pad niet aangegeven en zou het ronduit gevaarlijk zijn. Dat lieten we dus links liggen en ik volgde het pad door een immense vlakte omgeven door heuvelrugjes aan alle kanten. Het leek wel alsof je in een immense krater aan het stappen bent.

In het begin was het er nog zonnig en leuk om door te wandelen, maar ongeveer halverwege verdween het zonnetje volledig en kwam er een hele felle wind opzetten. De temperatuur zakte plots serieus en iedereen begon zich stevig in te duffelen. Het was hier ronduit koud. Op het einde van de de krater moesten we nog hoger klimmen en daarboven had de wind helemaal vrij spel. 

De wind had duidelijk de intentie mij – en met mij vele anderen – weg te blazen. En als dat niet zou lukken, toch minstens mijn broek. Ik had het gevoel dat ik ze zo zou kunnen verliezen. Ook mijn handen waren ondertussen bevroren. Net toen ik boven kwam, was er nog net een klein beetje zicht op het maanlandschap beneden – fenomenaal – maar na enkele minuten was het volledig verdwenen en zag ik nauwelijks nog enkele meters voor mijn ogen.

Een beetje verder was de splitsing naar de top van de Tongariro. Die had ik heel graag gedaan, maar opnieuw: het heeft geen zin als je geen hand voor je ogen kan zien. 15 tot 20 minuten gewacht in erg gure omstandigheden gewacht, in de hoop dat de wolken zouden opklaren. Ze hadden per slot van rekening een mooie dag voorspeld voor vandaag. Mijn handen deden ondertussen echt pijn, dus toch die handschoenen maar boven gehaald: dat zou het foto’s maken verder bemoeilijken, maar eigenlijk was er nu toch niets te zien.

Het leek er niet beter op te worden, dus toch maar besloten om verder te gaan. Wat ik gezien had tot hiertoe was bij het mooiste dat ik ooit heb mogen ervaren en normaal gezien zou het mooiste er net nu aankomen: de red crater en het zicht op Emerald lakes en Blue lake. Heel, heel erg jammer. 

 Nu volgde een afdaling in een dikke zwarte laag los zand – of beter gezegd: as van de vulkaan – en bezaaid met al even loszittende stenen. Rechts zag ik wat mensen aan de kant zitten, ook al was er niets te zien met de mist.

Daar toch wat getalmd en – tiens – zag ik daar nu geen contouren van iets door de dikke mist? Toch maar eens fototoestel boven halen en de sfeer proberen vast te leggen.

Jammer, het is alweer weg. Ah nee, daar is het terug, iets duidelijker zelfs. Ach nee, toch weer weg. De hoop flakkerde weer ietsje op. Ik zette mij opnieuw aan de kant – de wind was hier veel minder fel. En dan het absolute topmoment van de wandeling.

35376

De wolken waren even weg. En wat een zicht!! In het geelrode zand zag je 3 meertjes met schitterend blauwgroen water. Er ontglipte mij een kleine kreet van verwondering. En niet alleen bij mij: ook rond mij hoorde ik gedempte ooohhs en aaaahhs. Machtig mooi. Maar daar waren de wolken weer. Jammer. Maar dit had ik dan toch gehad.

En toen geschiedde het wonder. Heel plotseling waren alle wolken weg, konden we met volle teugen genieten van deze kleurenpracht en bovendien van een zicht over de ganse vallei aan de ene kant en een grote vulkaanvlakte aan de andere kant. Ik hoef je niet vertellen dat ik hier een hele tijd ben blijven zitten. Hoe lang precies weet ik niet. Ik weet wel dat ik er ongelooflijk van genoten heb. In mijn eentje tussen velen.

De rest van de wandeling verliep verder in werkelijk schitterend weer en was uiteraard ook nog heel erg mooi met schitterende vergezichten over de volledige omstreken en het prachtige Lake Taupo. Maar het kon de vergelijking met het eerder beschreven zicht niet evenaren of doorstaan. In geen geval.

In elk geval raad ik aan om de Tongariro Alpine Crossing te komen wandelen in Nieuw-Zeeland. Doen!!!

P.S. Tijdens de busrit terug naar de camping, heeft hij zich laten zien in zijn volle glorie. Mount Ngauruhoe. Wat een berg! Wat een macht! Wat een geluk!

P.P.S. Bert is vandaag met de mobilhome naar de garage gereden: onze remblokjes zijn helemaal op. Er moeten nieuwe op. Maandag om 9u kan dat gebeuren. We kregen ook het advies om niet meer te remmen…..