Vandaag geven ze regen vanaf vanmiddag. We besluiten er een rustig dagje van te maken. Eerst wat skypen met de familie, rustig ontbijten, opruimen en vertrekkensklaar maken en dan naar de andere kant van dit stukje kust rijden. Daar zijn ook nog mooie wandelingen en bovendien de firma waarmee we kunnen kajakken.

Na een tussenstop aan een mooi uitkijkpunt (dankjewel kindjes die perse wilden stoppen), eten we ’s middags aan Farewell Spit. Niet te missen volgens de Lonely Planet. Het is een uiterst smalle landengte op het einde van de Golden Bay.

Waw! Wat een fantastische wandeling hebben we hier gemaakt. Ondanks het weer – bewolkt, met moment wat gemiezer – of misschien juist dankzij het weer. 

Aan de binnenkant van de baai golft het water nauwelijks. Het lijkt wel een meer. Een prachtig meer. Helder water met aan de rand van het water hele scholen visjes, zo ver je kan zien. In de verte zitten een hele hoop zwarte zwanen verspreid over de zee en nog verder zie je lage duinen. We hadden zelfs het geluk een rog te zien, vlak aan de oever. Machtig! Hoe rustig, hoe wit, hoe mystiek.

Dan maken we de doorsteek naar de buitenkant van Farewel Spit. Een totaal andere sfeer hier. Een continu geraas van ontelbaar golven die op de kust slaan. Mooie zandduinen, zacht grijs zand in wel 50 tinten grijs. In de verte lijkt het wel een soort maanlandschap te worden. De wind heeft hier duidelijk vrij spel.

Wanneer we uiteindelijk besluiten terug te gaan – onze tijd is ondertussen meer dan op – zien we nog een zeehond. Zo maar op het strand, achter een rots, een dutje doen. Als onze Lander ‘Bye’ roept, kijkt hij verveeld om en dut gewoon verder.

Ook de terugwandeling naar de parking is een heel erg mooie wandeling door grasduinen en vervolgens weidelandschappen met zelfs wilde aronskelken. 

Er is geen twijfel mogelijk: Farewell Spit is een absolute topper en aanrader.