In Rapahoe vertrekt de Elizabeth Point walkway. Dit was zeker geen uitschieter. Nu ja, het kan niet alle dagen feest zijn.
Daarna nog heel even uitgeblazen aan het plaatselijke keienstrand en vervolgens op weg.
Een blik op het weer voor de komende dagen, leert ons dat er in de West kust regen, regen en nog eens regen op het programma staat. Dat hoeft voor ons niet per se, en dus wijken we – eigenlijk voor het eerst – echt grondig af van de voorziene route. We rijden een kleine 400 km verder naar Kaikoura. Dat is de plaats die heel hard geleden heeft door de aardbeving van een maandje geleden en zelfs volledig van de buitenwereld was afgesloten. Dat is meteen ook een van de enige plaatsen waar het de volgende dagen nog mooi weer is in Nieuw-Zeeland. Allen daarheen dus.
Onderweg komen we nog een spookdorp tegen. ’t Is te zeggen: het ligt zo’n 17 km van de weg. De weg er naartoe is de laatste 8 km onverhard en wel heeeeeeel erg smal: op vele plaatsen kan je echt niet met 2 auto’s passeren, laat staan met een mobilhome. Met een bang hartje wacht ik dus het verkeer na elke bocht af. We hebben geluk: slechts 1x moest er iemand passeren en daarvoor moesten we slechts enkele meters achteruit. Onderweg waren we ook nog een jeep tegengekomen die net uit de kant getrokken was door andere jeeps. Niet te ver naar de kant toe rijden dus.
Waiuta wordt geafficheerd als een spookdorp: er was een goudmijn gelegen waar heel wat mensen actief waren, tot de mijn niet meer rendabel was en samen met de mijn – de enige werkgever in het dorp – vertrokken ook quasi alle inwoners op 1 jaar tijd. Zo snel kan het gaan.
Bleek echter dat die inwoners ook hun huizen meenamen, want een huis is er nauwelijks nog te bespeuren.De plaats is wel erg feeëriek, rustig en romantisch. Dus na een ommetje door het dorp besluiten we de mobilhome tussen 2 andere te zetten en hier een nachtje te blijven.
Zaaaaalig: in zo’n rust eten in het zonnetje. De kindjes spelen wat in de buurt met hun fietsjes.
Kindjes bedje in en met een glaasje wijn nog nagenieten van rust en zon.
Er is helaas maar 1 spelbreker: hordes sandfly’s (kleine vervelende vliegjes – ter grootte van een fruitvliegje – die er niet naast bijten. De beten jeuken enkele dagen en je moet over stalen karakter beschikken om ze niet open te krabben.)
Die etters hebben ons verplicht om lange broek en trui aan te doen, maar buiten zitten zouden we. Onze 2 buren dachten daar anders over, want die hebben de ganse namiddag en avond in hun mobilhome doorgebracht. Waarom je dan hier moet komen staan, ontgaat ons een beetje. Maar ja.
We zijn ook ontzettend benieuwd naar de sterrenhemel hier. We zitten namelijk vrij hoog en vrij ver van de bewoonde wereld. Sebiet effe kijken 🙂
