De laatste dag van het jaar hebben we onze zwaarste wandeling tot hiertoe gedaan (toch allemaal samen): de Waterfall track. De wandeling heeft een rating 3.
Het bleek een steile klim vanuit een vallei naar boven te zijn tot aan een mooie waterval. Onderweg moesten we wel eens een riviertje over, maar vooral over heel veel rotsblokken. Ik voelde me bij wijlen een berggeit.
Indrukwekkend ook hoe die kleine pagadders – zoals onze Lander – zonder veel moeite naar boven lijken te klimmen en klauteren. Mijn eigen kuiten en beenspieren voelde ik wel en ik heb heel wat zweet gelaten, maar onze Lander gaf geen kick. Ongelooflijk.
De wandeling zelf was wel een erg Europese wandeling: het had een bos van bij ons kunnen zijn. Dus op dat vlak was het minder interessant. Het blijft toch erg mooi.
Tijdens de wandeling toch nog een paar spannende dingen beleefd: we hadden de terug weg nog maar net aangevat of onze Lander moest superdringend een grote boodschap doen. Eerst geprobeerd hem zijn poep te laten dichtknijpen, maar het was heel snel duidelijk dat we de mobilhome niet gingen halen. Uiteindelijk hebben we hem de reserve pamper van ons Fien laten aandoen, zijn boodschap daarin doen en dan maar netjes proper afkuisen. Probleem opgelost.
Een ander probleem speelde zich iets later af: we hadden een andere terugweg genomen; volgens een brochure moest die ook tot aan dezelfde parking leiden. Na een tijdje wandelen, splitste het wandelpad ineens en er was geen duidelijke wegwijzer te bekennen. Er wees wel een kleine oranje pijl naar het ene pad, dat overigens heel steil naar beneden ging, maar het hoofdpad leek rechtdoor te lopen. Wat nu gedaan?
Uiteindelijk besloten de pijl te volgen en de steile afdaling in te zetten. De afdaling was superglad: Lander is een paar keer een stukje naar beneden geschoven op het losse zand, maar ook Bert zat een keertje bij de slachtoffers. Het pad ging zo een hele tijd door tot we plots terug op een normaal pad zaten. Daar duidde wel een mooie plakkaat de omgekeerde weg aan. Het leek erop dat we goed gegokt hadden. Nu was er echter een volgend probleem: opnieuw konden we 2 kanten uit op het gewone pad en opnieuw geen wegwijzer te bekennen, zelfs geen oranje pijl meer.
We gebruikten ons gezond verstand: er liep een klein bergriviertje en besloten dit stroomafwaarts te volgen, we moesten wellicht immers nog afdalen tot de parkeerplaats.
Opnieuw juist. Oef. Want het was hier toch wel heel heet en we wilden bovendien graag op tijd terug op de camping zijn om de voorbereidselen voor oudjaar te starten.
Ons menu: eerst wat aperitiefhapjes, als hoofdgerecht lamsrollade gevuld met zongedroogde tomaatjes en pistachenoten, klaar gemaakt op de BBQ. Gebakken patatjes, eveneens klaargemaakt op de BBQ en een assortiment gegrilde groentjes – met name worteltjes, bloemkool en champignonnekes.
Tot slot een dame noire. Zaaaaaalig bij dit hete weer.
Daarna kindjes in bed (die waren pompaf), nog een laatste keer lopen dit jaar, douchke pakken en buiten wat lezen/bloggen. We zijn deze keer bij de eersten om het nieuwe jaar in te gaan. Daar willen we zeker bij zijn.
Tot volgend jaar allemaal !!!!