Een prachtige zonnige dag. Dat is voorspeld, dat is ook wat we hebben gekregen.

We zijn de dag dus gestart met wat was zodat die netjes kon drogen terwijl wij de Kaikoura Peninsula walkway onder handen namen, een prachtige luswandeling.

Dat was ze inderdaad. Het spektakel begon al bij het startpunt van de wandeling: prachtige kliffen waar de golven met bruut geweld tegenop bonkten. Daar wilde ik wel een fotootje van dichterbij van nemen. Ik was blijkbaar niet de enige, want er stond nog heel wat volk met een fotocamera.

Toen stapte ik plots bijna op een zeehond. Ik keek nog wat beter rond en kon makkelijk 10 zeehonden tellen. Verbluffend hoe slecht je ze ziet op de rotsen. Het verklaarde meteen ook al die andere mensen die fotootjes wilden trekken.

De wandeling zelf begon met een steile klim, de kliffen omhoog. Van daaruit had je een fenomenaal zicht over de zee en de Zuidelijke Alpen met bergtoppen van wel 2600 meter hoog. Er was dan ook nog wat sneeuw te bespeuren. 

Daarbij stond er een bijzonder sterke wind. Dat maakte de zon draaglijk, maar versterkte ook het ietwat onrealistische tafereel. Het herhaaldelijk gaan vliegen van Bert’s pet, maakte het beeld compleet.

De wandeling bleef ons verbazen met mooie vergezichten, en we vorderden dan ook maar heel traag. Uiteindelijk hebben we 5,5 uur gedaan over een tocht die als 3,5 uur stond aangeduid. De vele tussenstops en fotostops zaten daar zeker voor iets tussen.

Fijne dag gehad. Op naar morgen, met wat geluk gaan onze Lander en ik dan walvissen spotten.