Vandaag op tijd opstaan: om 9u moeten we bij de Whale watching guys zijn om te kijken of onze Lander en ik mee zouden kunnen om walvissen in het echt te spotten.

’t Was spannend. Om 9u10 begonnen ze aan de wachtlijst. Geen idee trouwens hoe je kon boeken zonder op die wachtlijst te komen; maar blijkbaar was het toch mogelijk. Er waren 34 mensen op de wachtlijst en 12 plaatsen. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo vurig aan’t hopen was om 210 NZD uit te mogen geven. En we hadden geluk: we werden voor plaats 9 en 10 afgeroepen.

Korte briefing, busje op, wachten op bootje en daar gingen we. Er stond op het briefje dat je rekening moest houden met de koude, dat je je camera best bij zou hebben en dat je rekening moest houden met zeeziekte. Wij hebben ondertussen de indruk dat die Nieuw-Zeelanders nogal voorzichtig zijn in hun waarschuwingen, maar desalniettemin hadden zowel onze Lander als ik toch maar wat Motillium genomen. Baat het niet, dan schaadt het niet.

Hahaaaa, we hadden geluk: de vrouw 2 zetels naast ons had vrij snel prijs. Hier en daar leek nog iemand te volgen.

We mochten even naar buiten om naar enkele mooie speelse dolfijnen te gaan kijken. Maar al snel werden we terug binnen gejaagd: het doel was walvissen vinden – meer bepaald een Sperm Whale – en niet naar dolfijnen kijken. We voeren verder.

En daar was het dan. Plots was het mijn beurt, zo maar uit het niets. Ik had nog net de tijd om een zakje te nemen. Het eerste salvo. Er werd mij een papieren zakdoekje en een nieuw zakje aangeboden door een attent personeelslid. Feitelijk waren er op elke boottocht 2 mensen voorzien die niets anders deden dan volle zakjes afvoeren en nieuwe aanbieden. Ze hadden werk genoeg. Het zal je job maar zijn.

Zakje 2 moest er nog aan geloven voor we een walvis gezien hadden. Er werd herhaaldelijk gestopt om rond te kijken, te luisteren en te kijken. Er cirkelde ook nog een helikopter rond en 2 vliegtuigen met kijklustigen. Ze staan allemaal met elkaar in verbinding en helpen elkaar om de walvis te vinden. Zo’n walvis is blijkbaar maar 5 of 10 minuten aan de oppervlakte en dan gaat hij weer voor een tijdje onder water. 

Aaaah eindelijk. Daar was er een. Iedereen naar buiten om het dier te zien. Eigenlijk was er niet zo veel te zien: een vin, wat rug en af en toe water dat met kracht naar buiten werd geperst. 

Wel mooi op zich, maar was het dat nu? 

Als we geluk hadden, zouden we ook nog de beroemde staartmove zien: je weet wel, die staart die even boven komt piepen om dan de dieperik in te verdwijnen. 550 PK in 1 staartslag. Indrukwekkend. 

Onze Lander had het ondertussen wel gehad met het beest: het bleef daar uiteindelijk maar wat ronddobberen. En ikzelf moest plots dringend naar binnen lopen voor nog een zakje. Net op tijd terug. En dan hoorde ik in de microfoon: neem allemaal jullie camera’s want het moment gaat komen: 3, 2, 1…

Ik keek nog net naar buiten door een raam vanuit mijn zakje. En inderdaad de staart zwiepte op en weg was hij. Mooi.

Dat was het dan, nu konden we terug naar de kust zoeven met onze 28 knopen voor de volgende groep.

Onderweg had ik nog een zakje van doen. Mijn maag was ondertussen al lang leeg, maar op een of andere manier wist ze er toch nog iets uit te persen. Ik bedankte het attente personeel nogmaals en nam lachend het 5de zakje aan: ik hoop het niet meer nodig te hebben, zei ik.

Terug aan wal waren Bert en ons Fien ons aan’t opwachten met lekkere boterhammetjes. Die heb ik even laten passeren.

De rest van de namiddag hebben we eerst nog wat inkopen gedaan en 5000 diesel kilometers bijgekocht. Dan kunnen we nog even rondtoeren hier. Het leuke was dat er ook een mijnheer geïnteresseerd was in onze mobilhome (we rijden ondertussen met zo’n Te Koop briefje rond). Tegen dat we vertrekken, moesten we maar iets laten weten. Jippie!! Een eerste oprechte geïnteresseerde. Jullie gaan snel moeten beslissen als jullie hem willen kopen voor jullie eigen NZ tripje :-).

Daarna 20 km op de SH1 gedaan – hij is ondertussen overdag terug open. Waw zeg, die weg is er best erg aan toe: overal nieuwe stukken weg, stukken die nog niet gerepareerd zijn, massa’s brokstukken en rotsblokken aan de kant van de weg waar mogelijk. Lange muren containers opgestapeld langs de weg om nieuwe projectielen van de weg te houden. Indrukwekkend.  

— WAARSCHUWING: jaloerse zielen lezen beter niet verder —

Na 20 km hebben we een fantastisch plaatske op een kleine camping gevonden. We zitten praktisch in de zee. En toen we aan ons vier uurtje begonnen – aardbeien en lekkere ananas – kwam een zeehond ons verblijden met zijn aanwezigheid en lekker lui op een rotsblok hier liggen. Dat hebben wij dus ook gedaan.

Nu buiten nog wat bloggen, boekje lezen en foto’s verwerken met de ruisende zee op de voorgrond. Magisch.