Ons uitje naar Nieuw-Zeeland is nu net over halfweg. Hoog tijd om even wat neer te schrijven over het waarom van deze lange reis.

Waarom weggaan van huis? Dat is heel eenvoudig: de kans was daar. Het was een beetje ‘nu of nooit’: Bert was al een tijdje thuis, mijn contract bij Colruyt zou aflopen in oktober, onze Lander nog net niet leerplichtig, ons Fien haar visum konden we net in orde krijgen, … . Kortom: het momentum was daar. Al blijft het zelfs dan een niet-evidente keuze: er zijn altijd twijfels en er zijn altijd een heleboel redenen te vinden om niet te gaan.

Daar ging dan het 2de aspect spelen. Ik probeer van 2 leuzes, namelijk ‘je werkt om te leven en niet omgekeerd’ en ‘je moet nu leven (en niet als je met pensioen bent)’ een beetje mijn levensfilosofie te maken. Dat vind ik gemakkelijk gezegd, maar toch helemaal niet zo evident om effectief dagelijks naar te leven. 

Voor mij was het dus duidelijk: als we nu geen gebruik zouden maken van het bovenstaande momentum, moest ik mezelf niet blijven wijs maken dat ik volgens die filosofie probeer te leven. Binnen die filosofie was naar Nieuw-Zeeland een logische keuze en zelfs een absolute ‘must-do’. Bert is het daar mee eens en we zouden dus gaan. Spannend!

4,5 maanden weg van huis. Dat heb ik nog nooit van mijn leven gedaan. Een primeur dus op mijn 38ste :-).

Waarom 4,5 maanden? Dat is helemaal niet zo’n doordachte keuze: we zijn het weekend nadat mijn contract bij Colruyt was afgelopen vertrokken. En hoe lang boek je dan? Wel, een cursus die Bert graag volgt, zou eind maart starten. Een beetje prijzen voor vluchten naar Nieuw-Zeeland vergelijken deed ons half maart uitkomen. En zo geschiedde het en zouden we uiteindelijk voor 4,5 maanden van huis vertrekken.

Initieel leek mij dat te kort, dan weer lang. Na het lezen van de 2 reisgidsen leek het dan weer veel te kort en nu pas – nu we halfweg zijn – begin ik echt te beseffen hoe lang 4,5 maanden precies is. We hebben het gevoel al een hele tijd van huis weg te zijn en er volgt nog eens zo lang. Dat is dus wel erg lang. Op het einde zullen we laten weten of het ook te lang is :-).

Op dit ogenblik voelt het alleszins niet als te lang aan, maar je voelt wel al een verschil in onze mindset ten opzichte van het begin van onze tocht. In het begin gingen we vrij snel vooruit. We bleven bijna nergens langer dan 1 nacht: er is zo veel te zien en je wil alles gezien hebben.

Nu begint dat wat te veranderen: er begint meer ‘rust’ te komen. We blijven zo bijvoorbeeld vaker enkele nachten op 1 plaats. Dat laatste heeft ook met de kindjes te maken: zij zijn echt wel vragende partij om meer dan 1 nacht op een plaats te blijven.

Een ander aspect is natuurlijk ook het weer. Dat begint nu echt wel zomers te worden. Ook dat nodigt meer uit om een dagje op de camping door te brengen, dan om te gaan wandelen. 

Resultaat: meer rust, meer rustig doen, meer tijd om na te denken.  In onze vakantie was – correctie: is – ook een soort dagelijkse routine ontstaan. Door af en toe eens op dezelfde plaats te blijven en niet te veel te doen, doorbreken we die routine ook even. En dat vind ik best goed.

Het woord ’vakantie’ brengt mij ook naadloos bij het volgende waar ik mee zit. Iedereen spreekt van ‘vakantie’. Ook hier krijg je regelmatig de vraag ‘how long is your holiday?’

Uiteraard gaan we momenteel niet werken en in dat opzicht is het natuurlijk wel vakantie. Maar tegelijk lijkt ‘vakantie’ voor mij niet het juiste woord. Bij een vakantie stap je een weekje – of eventueel 2 of 3 – uit het werk.

Nu is het anders: dit zigeunersbestaan in Nieuw-Zeeland, is voor een tijdje onze manier van leven. Een intense manier van samen leven als gezin. Een samen leven dat ook niet alleen uit dagen van rozengeur en maneschijn bestaat, maar ook uit rotte(re) dagen die je vaak niet hebt tijdens een korte vakantie.

Van tevoren had ik wel wat bedenkingen – zelfs een beetje schrik – bij het idee voor 4,5 maand continu in een kleine mobilhome te zitten met de rest van het gezin. Alles samen doen en geen ontsnapping mogelijk: geen uitlaatklep zoals de volleybal, enz. 

Zoals hierboven al aangegeven: het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar mijn angst was – gelukkig – volledig ongegrond. Het is zelfs een heel leerrijke en verrijkende ervaring en erg intens. Ik ben benieuwd wat we er op het einde van vinden. Het is alleszins een heel avontuur.