’s morgens scheen er al een lekker warm zonnetje over ons riviermondingmeer. De kindjes en ik hebben ervan geprofiteerd om op zoek te gaan naar de zeeleeuw pup die volgens de bordjes nog niet zo lang geleden geboren is waardoor de baan wordt afgesloten.
We hebben vanalles gevonden: mooie (zee)vogels, schelpen, stokken, in de verte een mannetjes zeeleeuw, maar geen pup.
Iets later kwam een vrouwtjes zeeleeuw ons gezelschap houden, maar helaas: geen pup. Jammer, dat zal voor een andere keer zijn. De kindjes waren zich op het zand aan het amuseren met allerlei takken, schelpen en stenen die ze maar konden vinden. Dat valt me hier trouwens hier trouwens enorm op: ze hebben wel wat speelgoed, maar ze komen pas echt op gang met de spulletjes die ze vinden: een grote ronde steen is een baby, een platte steen is een pannenkoek, een lange dikke omgevallen boomstam is een kano en roeien maar. Op wandelingen is een lang varenblad een hondje aan de leiband, enz. Hun fantasie kent geen grenzen en ‘echt’ speelgoed is blijkbaar niet nodig. Echt leuk om te zien.
De voormiddag was ondertussen in sneltempo aan het passeren en we wilden nog een en ander zien. Op naar de Purakaunui falls met een teleurstellende 10 minuten ‘wandeling’. De watervallen zelf waren ook niet mis, maar ook niet om over naar huis te schrijven.
Snel naar het volgende: een mooi strand. We hadden besloten dat we hier zouden eten. Eerst echter nog op het strand geraken via de ‘Old Coach track’, een oud karrenspoor dat vroeger werd gebruikt om dingen van en naar het strand te krijgen. Het was een immens en prachtig strand dat we helemaal voor ons alleen hadden. Het weer zat nog steeds mee, dus we hebben ervan geprofiteerd om de kindjes wat te laten spelen in het zand en zelf een dutje te doen. Daarna nog een wandeling op het strand en spelen in de zee. Het water was hier niet ijskoud, maar de wind was dat bij wijlen wel. Dus eens de kindjes nat waren, kregen ze snel kou en konden we niet al te lang meer blijven. Jammer.
We besloten het ‘een dag’ te noemen en reden verder naar een camping. Het bijhorende (eet)cafe stond hoog aangeschreven bij de Lonely Planet, dus wij besloten gebruik te maken van het Happy Hour om een biertje te drinken. Een beetje later had de geur van de keuken ons in zijn macht en hebben we ook eten besteld. En inderdaad: allemaal heel lekker. Vooral de ‘spicy chicken wings’ waren niet te versmaden. Heerlijk.