Nog een dag op verkenning in de Catlins. Het is ons ondertussen duidelijk: de Catlins vormen een gat van jewelste. Je hebt hier precies nergens GSM ontvangst. Het is alweer een tijdje geleden dat we dat nog hebben meegemaakt.

Vlak bij de camping zijn de ‘Cathedral Caves’ op een nabijgelegen strand. Deze kan je enkel bezoeken 2u rond laag tij, dus dat werd onze eerste stop vandaag. Eerst 20 minuten wandelen om op een magnifiek strand te komen. Iets verder zijn de Cathedral Caves. Wat een machtige grotten! 

Ongelooflijk imposant. Het speciale aan deze grotten is dat ze ‘mechanisch’ gevormd zijn: door de zee die beukt op de rotsen en profiteert van een zwakheid daarin om zich een weg te banen. Ze zijn dus beperkt in lengte omdat de kracht van de zee verder van de kust afneemt. Hier wordt de maximale lengte van grot geschat op 150 meter. Momenteel is de ene 80 meter lang en de andere 120 meter. Het toffe is dat ze elkaar onderweg ergens zijn tegengekomen waardoor je van de ene naar de andere kan stappen. Het gevoel was werkelijk speciaal, zeker aangezien de verste grot gewoon ‘in de zee’ uitkomt. De kindjes vonden het geweldig!! De eerste uitstap was een geslaagde.

De 2de uitstap van de dag: de McClean Falls. De watervallen waren ronduit schitterend. Veel mooier dan die van gisteren. 

Maar we hebben hier weer wel een dosis stress gekregen.

In de Catlins zijn alle zijwegen – en vaak ook de hoofdweg – onverharde wegen (Catlins == gat, weet je nog). De weg naar de watervallen ging nogal naar beneden. Op zich geen probleem, ware het niet dat ze hier net aan die onverharde weg aan het werken waren: ze hadden er een hele hoop losse grindstenen op gekapt. Naar beneden vormt dat allemaal geen probleem, maar we moesten natuurlijk ook nog terug naar boven. Herinner je je het verhaal van een maandje terug nog? Waar we met de mobilhome vast gereden waren op een berg en uiteindelijk teruggedraaid? Yep, dat was dit soort terrein…. Dus wij kregen het al wat benauwd op de heenweg.

De terugweg ging aanvankelijk goed, tot we plots om de bocht brede tegenliggers tegen kwamen. Wij moesten stoppen. 

Zo lang je snelheid hebt, is het geen probleem. Maar nu moesten we terug op gang geraken… Je voelde de mobilhome slippen, maar hij kwam in beweging. Yes!!!

De laag stenen aan de linkerkant van de weg – waar wij hier verondersteld worden te rijden -, werd echter dikker en dikker. De mobilhome had er meer en meer problemen mee. Aan de rechterkant zag het er veel beter uit, dus de mobilhome daar naartoe gemaneuvreerd en maar hopen dat we nu geen tegenliggers meer tegenkomen.

Lap, daar had je er al een, druk gesticulerend dat ik aan de verkeerde kant aan’t rijden was. Wij deden hetzelfde om aan te geven dat we niet van plan waren van kant te veranderen. Jammer voor hen, maar dat hadden we niet gered. Stoppen moesten we helaas weer wel, daar was geen ontkomen aan.

De tegenligger reed ons ondertussen – wellicht zonder enige vorm van begrip – langs links voorbij.
Wij proberen de mobilhome terug naar boven te krijgen. De wielen slipten wat, maar opnieuw kwam het gevaarte in beweging. Een paar meter verder waren we boven. Yes, we did it!!! Waren wij even blij zeg. De dag kon niet meer stuk.

Dat hadden ze hierboven gehoord en prompt verdween de zon en begon het te regenen. Tja, dat moesten we er maar bij nemen. De volgende stop – in de regen dus – was Curio Bay waar de resten van een versteend woud zij terug te vinden. Ook al zijn het maar de wortels en het begin van de stammen en ligt er hier en daar nog een boom languit geveld. Het is toch behoorlijk indrukwekkend vind ik. Bert denkt daar anders over.

De hemelsluizen zetten zich verder open. Wij waren ondertussen aan Slope Point. Het meest zuidelijke punt van Nieuw-Zeeland (als je Stewart Island – een mini eilandje onder het 2de eiland – even niet meetelt). Hier uitstappen is een absolute must: we moeten jullie toch bewijzen dat we echt wel heel Nieuw-Zeeland doorkruist hebben :-). We zijn dus (door)nat geworden voor een foto bij een bordje dat zegt dat dit het meest zuidelijke punt is. Maar het was wel leuk: plassen springen, schapen jagen en gekke bekken trekken voor de foto.

Daarna op naar Waipapa point, opnieuw een erg fotogenieke plaats compleet met vuurtoren, zeeleeuw, mooie kliffen, enz. De regen was gelukkig net iets minder, dus zijn we nog maar eens uitgestapt.

Ondertussen hebben we de Catlins verlaten en staan we op een mooi plaatsje in Fortrose uit te regenen, samen met vele anderen. Wat heb ik medelijden met de mensen die hier hun tentje hebben opgezet: ik heb onze buren al minstens 3 keer uit hun tent zien komen om de spankoorden nog iets strakker aan te spannen en de pieken nog net iets anders te zetten. De plas niet zo heel ver van hun tent neemt ook vervaarlijk grote proporties aan. Hij heeft nog 30 cm te gaan. Als dat maar goed afloopt. Morgen meer!