Vandaag eindelijk nog eens een echte dagwandeling gepland.

We vertrekken Pearl Harbour en gaan dan naar de hut in Hope Arm, vervolgens naar de hut in Back Valley om dan zo terug te keren naar Pearl Harbour. Volgens de brochure zo’n 7u stappen. Dat wordt dus een aardige kluif.

We beginnen vroeg aan de dag en zijn al rond 9u15 bij Pearl Harbour. Daar blijkt dat er geen brug is naar de overkant waar de wandeling start. Je moet blijkbaar een watertaxi nemen. Dat hadden we gemist in de brochure. Ook alle andere wandelingen begonnen aan de overkant, dus als we wilden wandelen, hadden we geen andere keuze: taxi nemen. We lieten de man opbellen, een half uurtje later kon hij er zijn. 

We maakten van de tijd gebruik om eens te informeren naar cruises op Doubtful sound. De grote publiekstrekker hier is Milford sound met zo’n 500.000 bezoekers per jaar. Doubtful sound is minstens even mooi (en groter), maar zou veel minder volk trekken omdat het niet zo makkelijk bereikbaar is. 

Wij dus informeren. Blijkt dat bij de grootste operator alle (!!) cruises voor de maand februari al volledig volboekt zijn. In maart is er terug plaats. Wat een teleurstelling. Ze geven zelfs een foldertje mee van een concurrent, maar die heeft bootjes waar maar 12 man op kan. Dat geven we dus helemaal geen kans. Jammer.

Even later spreken 2 mensen ons aan: het is de concurrentie (Fiordland cruises) en ze hadden gehoord dat wij nog een cruise met overnachting zochten. Schitterend toch, die samenwerking tussen concurrenten :-). Ze blijken morgen nog plaats te hebben, voor de rest zitten ze de komende week ook vol. We moesten er maar eens over nadenken. 

Goedkoop is het absoluut niet, maar we gaan er zeker eens nadenken. Later die dag hebben we geboekt. Je bent maar een keer in Nieuw-Zeeland, nietwaar?

Ondertussen is de man van de watertaxi gearriveerd. Iedereen zwemvestje aan en we kunnen vertrekken.

Aan de overkant komen we terecht in een prachtig groen bos. Het lijkt op een Europees loofbos, maar dan eentje dat zijn gelijke qua schoonheid niet kent. Het paadje erdoor lijkt wel een Finse piste, maar is volledig natuurlijk. Eerst loopt het nog langs het begin van het meer en krijgen we enkele prachtige vergezichten voorgeschoteld. Een voorproefje voor morgen.

Gaandeweg wordt het paadje moeilijker en moeilijker begaanbaar door de boomwortels die er grillig over kronkelen.

 Ook krijgen we te maken met grote hindernissen in de vorm van omgevallen bomen die het pad blokkeren. De grootste hindernis vormt echter de modder: heel veel modder. In het begin gewoon enkele moddervlekken waar je vrij makkelijk langs of over kan, maar naargelang we vorderen zijn het meterslange modderboulevards. Deze ontwijken, kost echt wel wat tijd en we vorderen dus niet zo heel snel.

Ineensklaps staat er een stuk van het paadje – en alles ernaast – volledig onder water: het pad lijkt wel een riviertje geworden dat tussen moerasachtig gebied door slingert. 

Noot bij de foto: dat water is dus het paadje (en geen riviertje)

We besluiten om door het struikgewas een grote boog om de plas heen te maken en het pad terug te zoeken. Ervaren padvinders als we ondertussen zijn, lukt dat vrij aardig en verliezen we niet heel veel tijd. Dit staat weer mooi in onze avonturenboek. Het grootste avontuur moest echter nog komen.

Weer een eindje verder komen we aan een 4 meter brede rivier van ongeveer een halve meter tot een meter diep. Aan de overkant staat een extra grote oranje pijl om de richting aan te geven: ‘hier moet je zijn’. Een probleempje maar: er was geen brug te bekennen. Na wat heen en weer lopen langs de rivier om te kijken of er toch nergens een engte was waar we over konden, hadden we 3 opties:
– teruggaan
– schoenen uit en proberen door de rivier te waden
– gebruik maken van enkele bomen die over/in de rivier waren gevallen

Uiteindelijk besloten we voor dat laatste te gaan: Bert geraakte over met Fien mits een klein beetje natte voetjes. 

Dan lieten we onze Lander gaan. Hij moest alleen over, we konden hem niet helpen. Links en rechts was er water dat op plaatsen makkelijk tot aan zijn lippen zou komen. We hadden zijn schoenen en trui uitgedaan. De schoenen omdat hij dan beter zijn evenwicht zou kunnen houden, zijn trui om hem eventueel terug op te warmen. Ik legde zelf al mijn waardevolle spullen aan de kant en kwam stapte achter hem om hem desnoods achterna te springen of eruit te helpen.

Allemaal niet nodig, zo bleek: hij deed dat schitterend. Alleen over die boomstam met de druk om in het water te vallen. Waw. Daarna moest alleen ik nog. Ook dat ging gelukkig goed. Nog een beetje doorstappen en we waren bij de eerste hut aan het meer. Dat zou onze picknickstop worden. Het bleek al 13u20 tegen dat we daar waren. Dat was later dan we voorzien hadden. Al die hindernissen hadden ons serieus opgehouden. Om 17u moesten we terug zijn voor het bootje. We besloten niet verder te gaan, maar terug te keren: die afstand was korter dan verdergaan en bovendien wisten we waar we voor stonden.

Die wetenschap hield ons echter niet tegen om enorm te genieten van deze prachtige plaats: een ongerept meer met bergen op de achtergrond. Niet aangeroerd door de menselijke beschaving. We leken alleen op de wereld. Op een rustige, stille wereld. Een oase van rust, enkel verstoord door ons. Fantastisch was het. 

Helaas hadden we maar een half uurtje om ervan te genieten, want om 14u moesten we toch echt terug vertrekken. Jammer.

De terugweg verliep – net als de heenweg – zonder ongelukken. Hier en daar werd al wel eens gevallen over een tak. Maar zonder veel erg. De superzachte bodem van mos zat daar zeker voor iets tussen. 

Uiteindelijk zijn we rond 17u30 en met zo’n 16 km achter de kiezen, terug toegekomen bij de oversteekplaats. De man heeft onze kindjes nog wat geëntertaind en er een extra lange overtocht van gemaakt met ook nog een ommetje langs de onderkant van een catamaran. Heel fijn vonden ze dat.

Nu snel eten, douchen en slapen zodat we morgen fris en monter aan onze cruise op Doubtful Sound kunnen beginnen.