Voor we terug naar de echte bewoonde wereld zouden rijden, willen we eerst graag nog een stukje van de Hollyford Track wandelen. Eigenlijk waren we aan’t bekijken of we hiervan geen meerdaagse tocht met de kindjes konden maken. Helaas ligt de Albaster hut in uren wel bereikbaar (5u stappen), maar de afstand – 19 km – lijkt ons net iets te hoog gegrepen. Een dagtocht van 19 km lukt misschien nog wel, maar ’s anderendaags nog eens terug. Nee, dat is te veel van het goede.

Een dagtocht dus. En wat voor een! Typisch verleggen rivier zich traag en merk je daar niet zo veel van. Niet in deze vallei. Hier hebben we de veranderende natuur echt goed kunnen ervaren.

Het begon allemaal met een brug over een – op dit ogenblik volledig droog – riviertje. Het ene eind lag nog netjes op het pad, het andere einde zweefde in het niets: enkele meters pad was gewoon helemaal weggevaagd, de brug hield echter koppig stand. Pad of geen pad.

Een beetje verder had een rivier – nee, geen beekje – zich volledig verlegd: er lag een brug over waar de rivier niet zo lang geleden nog gestroomd had. De rivier stroomde daar nu naast en zelfs gedeeltelijk over de brug. 

We hadden wat moeite om er droog over te geraken, maar met wat stokken als hulpmiddel en Lander die als een aapje aan je nek hangt, lukte het toch. Leve het avontuur.

Een beetje verder had een ander riviertje zich ook verlegd. Er was geen brug. Wij konden er net over springen, maar voor onze Lander was dat niet mogelijk. We wilden hem doorgeven van de ene naar de andere kant, maar daarvoor was de afstand te groot. Uiteindelijk besloten we om hem over te gooien: Bert stond aan de ene kant met onze Lander in zijn handen, ik stond aan de andere kant – Fien op de rug – om hem aan te pakken. Falen is geen optie: enerzijds te pijnlijk voor onze Lander, en anderzijds ook heel erg nat. 

Check! Gelukt! Straks moesten we nog terug :-).

Ook de rest van de wandeling was indrukwekkend en toonde vele taferelen van een landschap dat erg in beweging is: rivierbeddingen die al een tijdje droog moesten liggen, want ondertussen begroeid met mos en planten, stukken paadje die waren weggespoeld, een brug die erg had geleden onder watergeweld, enz. Nog nooit heb ik dat gevoel ergens kunnen ervaren. Hier wel.

Ook onze picknickplaats – aan de oever van een brede rivier – was top, op de regen en de sandflies na. 

Daarna vatten we de terugweg aan.

Terug bij de mobilhome was het tijd voor de bewoonde wereld: voor een laatste keer reden we de onverharde Lower Hollyford road af. Ditmaal helemaal tot aan de Milford Highway. De weg was nog steeds fantastisch en we – of beter ik – namen nog de tijd voor enkele tussenstops:

Terug in Te Anau stroomden de mailtjes binnen: 50 mails te verwerken. Welcome back!