Valentijn, tijd om onze grenzen nog eens te verleggen. De Roys Peak Track staat op het menu: maar liefst 1250m klimmen over een afstand van 8 km naar Roys Peak op een respectabele hoogte van 1578 meter. De top hoeven we niet perse te halen, al zou het mooi zijn natuurlijk. We zullen zien hoe ver onze Lander het uitzingt.

Het is een prachtige dag en de uitzichten zijn na enkele honderden meters stijgen reeds verbluffend. Ik vraag me dan ook af hoeveel zin het heeft om effectief naar de top te stappen, zeker aangezien we op deze flank van de berg lijken te blijven: het uitzicht zou dus hetzelfde blijven.

Niets bleek echter minder waar. Zelfs al bleven we op dezelfde flank, met elke meter die we stegen, konden we nog net iets verder zien dan voorheen: er kwam een bergketen bij in de verte, Lake Wanaka werd nog groter dan het al was. Het landschap liet zich ontdekken.

Na 1,5 uur stijgen namen we een eerste ‘break’: even een banaan en een appel binnenspelen. Drie kwartier later – het was ondertussen 12u30 – onze lunchpauze. Wat een zicht openbaarde zich hier. We waren dan misschien nog niet aan de top, maar we overstegen hier net enkele lagere pieken waardoor we voor de eerste keer aan de andere kant van de berg konden kijken. Bovendien werden de pieken verder van ons af telkens iets lager waardoor je prachtige vergezichten had op lake Wanaka en de nog besneeuwde bergketen erachter. Ongelooflijk! We waren dan ook niet de enigen die hier hun boterhammetjes aan het opeten waren. Het was zelfs een file van een tiental minuten om een mooie foto te kunnen maken van jezelf op een van de mindere pieken met het prachtige uitzicht erachter. 

Van hieruit konden we Roys Peak ook al goed zien liggen, met dank aan een mooie GSM mast die erop geposteerd is. Ook de figuurtjes naast de mast werden stilletjesaan mini-mensen in plaats van bewegende stipjes. 

We besloten ervoor te gaan. Het leek haalbaar. Onze Lander zat nog fris. En ja hoor om 13u45 stonden we op de top. Iets minder dan 3u effectief klimmen en klauteren, zwoegen en zweten en we waren er.

Op de top kreeg onze Lander een ongelooflijke energieboost; ons Fien trouwens ook toen ze wakker werd. Niet vanwege de ongelooflijke vergezichten, wel vanwege de sneeuw. Yep, er lagen hier nog restjes sneeuw en onze lander heeft er zich rot mee geamuseerd. 

Sneeuwballengevecht met vake, sneeuwballengevecht met papa, sneeuwballengevecht met een andere dappere wandelaar, enz. Het was superleuk. We moesten moeite doen om onze kindjes terug mee naar beneden te krijgen. We hadden dus tijd om met volle teugen te genieten van de mooie valleien, uitgestrekte landschappen en woeste bergketens. Voor de LOTR fans: het stukje waar we uitzicht op hadden is gebruikt als ‘rugged country south of Rivendel’.

Dan begon de afdaling. Niet te geloven wat voor energie onze Lander nog had. We hebben hem de hele tijd moeten temperen en intomen. Hij leek niet moet te krijgen. Zelf voelden we onze spieren wel, zeker tijdens de afdalingen. En je merkt dat je wel wat vermoeid wordt, maar onze Lander gaf geen kick. 

We dachten dat hij in de mobilhome de camping niet zou halen, of toch niet in wakkere toestand. Maar nee hoor: hij was nog springlevend en heeft nog de rest van de namiddag en avond met ons Fien aan het rondcrossen geweest op de camping. Hele dikke chapeau: 1250 hoogtemeters naar boven en weer terug en 16 kilometers in de benen. Ik hoop dat Juf Ria het ziet zitten om al wandelend les te geven eens we terug zijn ;-).