Een laatste wandeling in deze streek en dan op naar de West-kust. Ze kiezen voor een Rob Roy Glacier track in Mount Aspiring National park. We hebben gehoord dat dit een zeer mooie wandeling zou zijn. Maar eerst was er afscheid: de kindjes hebben hier de laatste dagen een soort surrogaat oma gevonden in Ellie. De dame is absoluut toe aan kleinkinderen: duwen en schommelen in de speeltuin, spelen met balletjes en zelfs de frisbee, een ijsje geven, … Het is een kleine greep uit het assortiment. We wisselen nog even adressen uit.
Uiteindelijk geraken we toch vertrokken. De weg er naartoe is simpel: we rijden de camping af en dan de weg naar rechts volgen tot hij ten einde is. Het is een prachtige weg.
Eerst slalommen we op verharde weg door de bergen. Na enkele kilometers mindert het slalommen van de weg en nestelt de weg zich in een vrij brede vallei. Het is niet langer de weg zelf die slalomt, maar eerder de vallei die tussen de bergen slingert en zich zo een weg zoekt naar onze bestemming. Al snel zien we links, rechts, voor en zelfs achter alleen maar bergen. Machtig en heel bevreemdend omdat we toch in een vrij brede vallei aan het rijden zijn. De laatste 30 km wordt de weg onverhard en rijden we letterlijk door de weien van koeien en schapen. Deze zijn dat blijkbaar gewoon dat er wat auto’s gebruik maken van hun terrein, want ze letten nauwelijks op ons.
We laten een gigantische stofwolk achter ons. Sfeervol om te zien. De stofwolk van onze voorganger vinden we dan weer iets minder sfeervol: die belet ons het zicht. Plots slingert de weg toch weer een beetje langs een bergwand om dan weer in een vallei uit te komen. En dan begint het avontuur. Er staat een bord dat het aankondigt: ‘this road is backcountry’.
De vallei behuist niet alleen de weg, maar ook een brede rivier. Regelmatig stromen er kleinere riviertjes die uit de bergen komen naar de rivier. Daar moeten wij over. Meestal zijn er dan bruggetjes voorzien. Zo ook hier. Tenminste, in het begin. De laatste 10 waren zogenaamde ‘fords’ of doorwaadbare plaatsen. Yep, het is de bedoeling dat je hier door het riviertje rijdt.
Althans, de weg deed dat duidelijk.
Na een korte aarzeling, besloten we onze mobilhome om te dopen tot een volwaardige 4×4 backcountry jeep.
Met succes!! Eerste hindernis genomen. Op naar de volgende. Spannend toch!
De 9 volgende leverden steeds minder spanning op en uiteindelijk zagen we de goed volgeparkeerde parking voor de wandeling. We waren duidelijk niet de enige die het erop gewaagd hadden.
De wandeling zelf vond ik persoonlijk niet zo veel soeps. Het begon in de vallei waarin we ook gereden hadden en dat was wel leuk.
Maar we gingen al snel een heuvel op en de bossen in. Weinig zicht, weinig interessant bos. Nope, het kon mij niet echt bekoren. Het eindpunt van de wandeling – de Rob Roy gletsjer – was wel erg imposant en kon ons wel bekoren.
We zijn hier dan ook een hele tijd blijven rondhangen, eer we de terugweg aanvatten. We waren ook zo weer beneden en dan konden we aan het avontuur beginnen in de omgekeerde richting. Het was ondertussen al vrij laat en de eerste mogelijke plaats waar we mochten staan, was al snel een uurtje rijden. We passeerden bovendien iets verder ook terug aan de camping. Yep, waarom ook niet, dan hebben we een lekker warme douche.
En zo staan we hier weer in Glendhu Bay, nog een nachtje langer. Morgen echt op weg naar de West-kust.
Tenzij we weer een ander excuus vinden natuurlijk 😉