Het avontuur begint vandaag bijna onmiddellijk nadat we vertrokken zijn naar onze eerste wandelstop van de dag: de wandeling naar Lake Ellerly. We moesten weer wat onverharde weg doen, we komen net aan het startpunt toe en plots begint er eentje over te geven: ons Fien. 

Bert vliegt naar achter terwijl hij ons afwastijltje in volle vaart meegritst en weet nog een en ander op te vangen. Maar helaas, het kwaad was geschied: er moest geruimd en gekuist worden.

Ons Fien lijkt verder geen last meer te hebben, dus we beslissen dat ik de kindjes meeneem op de wandeling, Bert komt na. Ondertussen begint het uiteraard ook te regenen, dus alle regengerief aan, een walkie-talkie mee en op pad.

De wandeling zelf is een absoluut pareltje. Ik sprak gisteren al van Jurassic park: wij hebben erdoor gewandeld. Een fantastisch mooi weggetje doorheen subtropisch regenwoud. Het weggetje volgde mooi de ongerepte rivier die naar Lake Ellerly zou leiden. Af en toe horen we de lokroep van wat wel een of andere exotische dinosauriër moet zijn. Dit geluid kan toch niet van een vogel afkomstig zijn. Of wel?

Dan is er Lake Ellerly zelf. Wat een pracht en mystiek, ondanks de regen. Misschien wel dankzij de regen. Ik heb het al eerder gezegd. Bert heeft ons nog altijd niet ingehaald. Ik probeer de walkie-talkie nogmaals en – jawel hoor – ik hoor zijn stem, ook al versta ik hem niet echt. Ik geloof dat hij vertrokken is. We zullen even wachten in de gietende regen zodat hij ook van dit schouwspel kan genieten. We zijn toch al nat ;-). 

Terug bij de mobilhome – met Bert – doen we alle natte spullen uit en trekken iets droogs aan. Voor sommigen al het 3de plunje van de dag: zo gaan we snel terug moeten wassen.

Ah ja, ons Fien heeft alles gestapt. Zonder zagen of morren. Ze lijkt erdoor.

Even verder – we hebben ondertussen gegeten – is de Hapuka Estuary walkway: een leerrijke korte wandeling door moerasland. Fien slaapt, dus Bert blijft ook in de mobilhome. Lander en ik trekken onze natte kleren terug aan. We krijgen nog even een goeie bui wanneer we vertrekken, maar dan is het plots droog en kunnen onze jassen beginnen drogen.

Weer enkele kilometers verder komen we bij Ship Creek. Nog meer Jurassic Park hier of Robinson Crusoe. Kies maar. Zovele exotische films kunnen hier gemaakt worden. Zonder problemen. Kijk maar naar de foto’s.

Er zijn hier 2 korte wandelingen. De Dune Lake walk gaat gedeeltelijk langs het strand. We besluiten daarmee te beginnen. In het begin regent het nog wat, maar dan is het plots volle bak zon en bakken: een muffe, drukkende hitte. Onze jassen drogen al bij al goed en Bert haalt – samen met een appeltje – nog meer natte spullen aan om te drogen terwijl de kindjes op het strand spelen en papa wat fotootjes gaat nemen. De kindjes zijn duidelijk dolblij met eindelijk nog eens strand en echte zee in plaats van al die meren. De Tasmaanse zee is ook duidelijk nog niet gekalmeerd tijdens onze afwezigheid: ze beukt nog steeds met woeste kracht op het land.

Na een hele poos, gaan we toch ook nog voor de Swamp forest walk. Ook dit is een mooie: ze brengt ons door een heel oud tropisch regenwoud dat gegroeid is op moerasland. Prachtig. Het duin meertje dat we tijdens de andere wandeling gezien hebben, staat uiteindelijk hetzelfde lot te wachten: eerst zal er riet groeien, daarop geleidelijk wat struikgewassen en uiteindelijk ook bomen. Wat een krachttoer van de natuur.

Oeps, ’t is alweer 17u. Hoog tijd om een staanplaatsje te vinden voor de nacht, want campings zijn er hier in de verste verte niet te vinden. Morgen zetten we onze ontdekkingstocht verder; tenminste als de dinosauriërs ons hebben laten leven.