Bert leidt Sheryl en Peter rond in de mobilhome, ik ga met de kindjes een toertje fietsen. Ze zijn wel geïnteresseerd, maar het vliegtuigje moet eerst. We zien wel of hier iets van komt.
We nemen afscheid en worden overladen met nog meer groenten uit hun tuin en tips.

We beslissen – voor we verder rushen – eerst nog een ommetje te maken langs Hokitika gorge: een knalblauwe rivier in een mooie setting – kloof en groen bergbos. De blauwe kleur komt van gletsjerstof. Mooi mooi.

Picknicken terug in Hokitika zelf en dan: kilometertjes vreten maar. We proberen morgen in Picton de ferry terug te nemen.

We komen langs wegen waar we 2 maanden geleden gepasseerd zijn, toen we nog een zee van tijd hadden. De herinneringen komen boven. De bijhorende gevoelens ook. Wat hebben we mooie dingen gedaan. Wat zijn we mooie dingen aan het doen. Door welke prachtige landschappen zijn we nu nog maar eens aan het rijden. 

We genieten met volle teugen. De kindjes slapen. Wanneer ze wakker worden zijn we toe aan een (fruit)stop. Bert kiest een mooi plaatsje uit: het is toevallig net het einde van de ‘Old Ghost road run’. De dapperen – sommigen zullen zeggen: zotten – lopen een oude weg van 83 km door bergachtig terrein. Ze zijn blijkbaar vanochtend om 6u vertrokken. De eersten zijn 10u later ondertussen toegekomen. 

We maken zelf ook nog een kort wandelingetje naar een overwoekerd goudzoekerskerkhof: Lyell Cemetery. De setting is prachtig. 

We passeren ook nog een een klein maar uiterst schattig watervalletje. In elk klein hoekje kan je hier een klein wondertje ontdekken of tegen komen. Als je er maar voor open staat.

Terug in de mobilhome, geven we er uiteindelijk de brui aan in Murchison: we hadden graag nog iets verder gereden, maar we hebben absoluut een camping nodig met elektriciteit en GSM ontvangst. De volgende is 170 km verder….

Let’s call it a day. We boeken de ferry voor morgennamiddag. Normaal gezien moeten we dat wel halen.