Vandaag een dagje rijden. Eerst even terug naar Richmond om een nieuwe e-reader te kopen. Absoluut noodzakelijk voor het geluksgevoel. De vorige heeft voortijdig de geest gegeven.
Daarna op weg naar de West kust. Er zijn nog een paar mooie wandelingen aan de andere kant van Karuhangi National Park die we graag (gedeeltijk) zouden doen. Onder meer de Heaphy track (normaal een 4 tot 5 daagse wandeling) en the charming creek walkway.
Het verkeer is eerst ongelooflijk druk. Dat komt ook omdat sommige wegen nog altijd afgesloten zijn als gevolg van de aardbeving en bijna alle verkeer langs deze weg moet.
Hoe dichter we bij ons doel komen, hoe rustiger het gelukkiger wordt. En de laatste 100 km komen we nog maar enkele auto’s tegen (hooguit 10). Al bij al, was het niet zo’n spannende rit. Enerzijds door het slechte weer, maar anderzijds ook omdat er gewoon weinig spectaculairs te zien was. De kindjes hebben de rit met wisselend gemoed doorstaan en helaas slechts weinig geslapen. Jammer, want morgen wordt weer een actieve dag.
pakjes, een Engels ontbijt (spek, worstjes, eieren, geroosterde boterham), skypesessies met oma’s en opa’s, peter en meter, moe en ’s avonds laat de klasgenootjes nog. Die hadden trouwens ook al een filmpje ingezongen en opgestuurd. Dat vond hij superleuk!! Net als de digitale kaart van oma en opa.
Daarna zelf zijn eerste lego-jeep in elkaar gestoken. Dat bleek wel bijna een dagvullende activiteit op zich. Tussendoor zijn we nog naar de kapper geweest, gaan eten voor zijn verjaardag, even gaan zwemmen in het zwembad van de camping en naar de winkel geweest om taart, chips en cola te kopen. Heerlijke verjaardag!! Toch?
Hij heeft ervan genoten. Bedankt allemaal voor de verjaardagswensen!!
Eindelijk: kajakken met de kindjes. Om 8u30 moeten we bij ‘Golden Bay Kayaks’ zijn. We krijgen er een warm onthaal en na het inschrijven begint de briefing over het gebruik van het veiligheidsmateriaal en de zeekajak. De kindjes kunnen ondertussen op het strand spelen met camions, bulldozers, enz. Allemaal in het klein natuurlijk. Ook onze peddels zijn leuk speelgoed.
Tegen 9u30 kunnen we op weg. We vertrekken allemaal met 1 dubbele zeekajak. In het midden is een vak waar je normaal bagage kwijt kan. Daar zitten onze 2 kindjes in. Het blijkt een knus vak te zijn, want ’s namiddags zullen ze er samen gezellig een uurtje in slapen. Dat heb je met zo’n rustig kabbelende zee.
Het kajakken is ondertussen geweldig. In de voormiddag is de zee zo glad als een spiegel en we zijn nog maar net de eerste baai uit of we zien al vijf zeehondjes spelen in de zee en op de rotsen. Ook zij zijn in een goed humeur en speels gezind.
Een baai verder stoppen we voor het eerst om een appeltje te eten.
Dan steken we de baai over. Hier zouden veel roggen (stingray) zitten. Vrij snel zien we er een, dan weer een en nog een, … . Erg mooi.
Wat ook opvalt, is dat het water erg helder is. Je kan vrij diep naar de bodem kijken. Op een bepaald moment denken we dat we zouden kunnen staan, maar als we even meten met de roeispaan blijkt dat het toch niet zal lukken. We raken zelfs niet aan de bodem. Bedrieglijk.
Tegen de middag – en wat gekres en geruzie van kindjes die moe zijn en honger hebben – zijn we aan een mooie rustige baai. Daar eten we en spelen we een beetje.
Dan zetten we de terugtocht in. De kindjes slapen er nu lustig op los en het wordt voor ons een zeer rustige overtocht. De zee denkt er ondertussen iets anders over: het is vloed geworden en wat wind opgestoken. Het resultaat: golven van ongeveer 40 cm, maar onze kajak doorstaat dit alles met glans. Plots zijn we terug aan de zeehonden. De kindjes slapen nog altijd. Even een strandje opzoeken voor een mandarijntje en een korte zwemsessie in de zee en dan een laatste keer naar de zeehondjes om dag te zeggen.
De dag zit er op. We rijden nog 1,5 uur tot Motueka. Daar hebben we morgen zeker GSM ontvangst zodat we kunnen bellen en skypen voor Lander zijn verjaardag. We versieren de mobilhome nog, zetten de pakjes en het kaartje klaar en alweer ons bedje in. Tot morgen!
Morgen gaan we kajakken, dat staat ondertussen vast. Vandaag willen we in de buurt van de startplaats geraken. Daar voor moet wat gereden worden. Eerst starten we met een ochtendwandeling op het strand.
Eens op weg, stoppen we onderweg aan een mooi uitkijkpunt (dankzij de kindjes die perse wilden stoppen)
en aan een bron die ongelooflijk puur en helder (zicht van 7 tot 8 meter diep), en vooral ongelooflijk veel water ‘uitstoot’: tot 14000 liter per seconde. Het is moeilijk om je voor te stellen: op die plaats ontspringt plots een heuse rivier van ongeveer 3 meter breed met kristalhelder water.
Daarna wilden we eigenlijk nog een wandeling maken, maar het was ongelooflijk warm weer waardoor we uiteindelijk besloten gewoon naar een strand te rijden en daar wat te zwemmen, spelen en boekje lezen (Bert).
Ondertussen hadden we nog wel een korte wandeling gemaakt tussen wel erg grillige rotspartijen – ttz ik – de kindjes sliepen net en Bert is erbij gebleven (met een boekje).
Na een fijne namiddag konden we iets verder op een parking van NZMCA gaan staan. Dat is de vereniging van gemotoriseerde kampeerders hier in Nieuw-Zeeland, waar we ons ook bij aangesloten hebben. Daar heeft Bert voor het eerst de douche van onze mobilhome uitgeprobeerd (op de kindjes weliswaar :-)). Wat mij betreft een heel gedoe.
Eens de kindjes in bed lagen al wat voorbereid aan het evenement waar onze Lander al enkele dagen naar aan het aftellen is: zijn vijfde verjaardag! Een kroon en verjaardsdagskaartje gemaakt en ook zijn cadeautjes al ingepakt. We zijn er bijna klaar voor nu!
Vandaag geven ze regen vanaf vanmiddag. We besluiten er een rustig dagje van te maken. Eerst wat skypen met de familie, rustig ontbijten, opruimen en vertrekkensklaar maken en dan naar de andere kant van dit stukje kust rijden. Daar zijn ook nog mooie wandelingen en bovendien de firma waarmee we kunnen kajakken.
Na een tussenstop aan een mooi uitkijkpunt (dankjewel kindjes die perse wilden stoppen), eten we ’s middags aan Farewell Spit. Niet te missen volgens de Lonely Planet. Het is een uiterst smalle landengte op het einde van de Golden Bay.
Waw! Wat een fantastische wandeling hebben we hier gemaakt. Ondanks het weer – bewolkt, met moment wat gemiezer – of misschien juist dankzij het weer.
Aan de binnenkant van de baai golft het water nauwelijks. Het lijkt wel een meer. Een prachtig meer. Helder water met aan de rand van het water hele scholen visjes, zo ver je kan zien. In de verte zitten een hele hoop zwarte zwanen verspreid over de zee en nog verder zie je lage duinen. We hadden zelfs het geluk een rog te zien, vlak aan de oever. Machtig! Hoe rustig, hoe wit, hoe mystiek.
Dan maken we de doorsteek naar de buitenkant van Farewel Spit. Een totaal andere sfeer hier. Een continu geraas van ontelbaar golven die op de kust slaan. Mooie zandduinen, zacht grijs zand in wel 50 tinten grijs. In de verte lijkt het wel een soort maanlandschap te worden. De wind heeft hier duidelijk vrij spel.
Wanneer we uiteindelijk besluiten terug te gaan – onze tijd is ondertussen meer dan op – zien we nog een zeehond. Zo maar op het strand, achter een rots, een dutje doen. Als onze Lander ‘Bye’ roept, kijkt hij verveeld om en dut gewoon verder.
Ook de terugwandeling naar de parking is een heel erg mooie wandeling door grasduinen en vervolgens weidelandschappen met zelfs wilde aronskelken.
Er is geen twijfel mogelijk: Farewell Spit is een absolute topper en aanrader.
Vandaag op tijd uit de veren en de kindjes wat opjagen: om 8u30 worden we bij aquataxi verwacht voor onze tocht naar Bark bay. De dag ziet er alvast schitterend uit. Zelfs om 7u30 is de zon volle bak aan’t geven. Een trui zullen we niet nodig hebben vandaag.
De watertaxi wordt een hele belevenis. We moeten al op de boot gaan zitten terwijl hij nog op het droge staat en er zelfs geen zee te zien is. Dan wordt hij met een tractor via de weg naar het strand gereden en vervolgens de zee in getrokken. Vanop de kar waarop hij staat, vertrekt de boot dan naar onze Bark Bay. Tenminste dat dachten we. Eerst wordt er nog halt gehouden bij een speciale rots (niet zo interessant) en bij een eiland waarop zeehonden leven. Prachtig. De kleintjes konden niet gevonden worden, maar het was ook leuk om de groten bezig te zien.
Daarna dus op weg naar het startpunt van ons stukje Abel Tasman Coastal Track. Uiteindelijk komen we daar om 10u aan en kunnen we op weg. Maar eerst nog een frisse ochtendduik nemen bij onze taxi; tenminste voor de dapperen onder ons (zie foto).
Om 16u worden 12,5 km verder verwacht. Uiteindelijk zullen we tussen de 14 en de 15 km op onze dagteller hebben staan alle zijweggetjes meegerekend. Dat is toch wel superflink gestapt van onze Lander, want opnieuw heeft hij de ganse weg zelf gestapt.
Onderweg hebben we prachtige baaitjes gezien, goudgele stranden, azuurblauw water, …. Het lijkt hier wel de Caraiben. Alleen is het water een heel pak frisser; zeg maar gerust koud.
Vandaag maakt dat echter niet uit, want het is een hete dag. Na de wandeling, hebben we nog een half uurtje aan Anchorage bay voor de boot ons komt oppikken: zwembroek aan en een verfrissende duik nemen dus!
Deze keer doen we de omgekeerde weg met de watertaxi: eerst varen, op het eindpunt rechtstreeks de tractor op, tractor rijdt ons uit het water en terug naar de mobilhome. De kindjes willen nog wel eens.
Na nog een lekker ijsje – dat hebben we wel verdiend – en een goede douche, genieten we nog van een mooie zonnige avond. Wat een prachtige zomerdag hebben we vandaag gehad.
P.S. Voor de volleybal: ah ja, ik ben ook nog even gaan lopen vanavond. Zie maar dat jullie in vorm zijn wanneer ik terug kom :).
De kindjes waren vroeg uit de veren, dus wij ook. Op weg naar Abel Tasman National Park voor de Abel Tasman Coastal Track. Een van de ‘Great Walks’ van Nieuw-Zeeland. Deze keer eentje van 60 km, volledig langs de kust die bezaaid is met goudgele strandjes en baaitjes. Hier leven ook zeehonden, dus met wat geluk zien we ook die ‘in het echt’. 3 tot 5 dagen heb je nodig als je de wandeling volledig doet. Wij zouden graag 2 of 3 dagen wandelen met de tent. Even informeren in Motueka wat de mogelijkheden zijn.
Helaas alle campings onderweg blijken de komende dagen volgeboekt. We zijn duidelijk niet de enigen die door hebben dat het mooi weer wordt. Een meerdaagse tocht met de kindjes zit er dus niet in. Uiteindelijk gekozen om het naar het schijnt mooiste stuk te doen: we laten ons wegdoen en halen door een watertaxi. Dat is voor morgen.
Vandaag rijden we alvast naar de trailhead (begin van de wandeling) en we doen al een voorproefje. Het is veelbelovend. Die goudgele strandjes is niet gelogen. En er zijn er veeeeeeel van. We moeten moeite doen om de kindjes voorbij die strandjes te krijgen. Na ongeveer 2,5 km geven we dat op en wandelen we naar zo’n baaitje toe. In een woord: ge-wel-dig.
We hebben onze zwembroeken aangetrokken en ons een namiddagje goed geamuseerd en de tijd vergeten. We zijn dan ook veel te laat aan de terugweg begonnen. Die was nog even mooi als op de heenweg. Hier en daar misschien zelfs nog mooier dankzij de warme gloed van het avondlicht en de mooie kleuren van het zand dat we nu goed konden zien omdat de zee zich even had teruggetrokken.
P.S. Nog goed nieuws: er zou hier een firma zijn die kayaktochten doet voor alle leeftijden. Daar gaan we zeker ook eens naar informeren!!
P.P.S. Voor de statistieken: ik heb ondertussen bijna 4000 foto’s gemaakt, waarvan ik er 1420 heb behouden. We hebben ondertussen ook bijna 4000 km gereden. Ik maak dus ongeveer 1 foto per km of zo’n 87 per dag. Gelukkig wordt dat gereduceerd tot 30 per dag na het weggooien van de ergste rommel :-).
Zoals voorspeld, erg bewolkt, regenachtig en vooral: heel veel rukwinden. Al de ganse nacht. Telkens schommelde onze mobilhome nogal heen en weer. Soms vroeg ik me af of hij niet zou gaan waaien. Gelukkig niet dus.
Na het ontbijt op pad naar Nelson. Een grote stad in de buurt. Onze Lander verjaart vandaag en bovendien is het bijna Kerstmis, dus er moesten wat pakjes, inpakpapier, enz gekocht worden. Daar zouden we dat zeker vinden. We hadden al een heel eind naar beneden gekronkeld toen ons Fien plots hevig begon over te geven (gelukkig had ze niet te veel gegeten ;-)). Onmiddellijk vier pinkers op en kuisen maar. De eerstvolgende jeep die passeerde, stopte meteen om te vragen of alles ok was: ‘Everything ok, mate?’
Gelukkig wel, na een beetje kuisen natuurlijk.
’s Namiddags in Nelson gaf men wel goed weer, dus eens we gewinkeld hadden, onmiddellijk op zoek naar een camping en wassen maar. Op enkele uren tijd was alle was gedaan en gedroogd. Hier hebben ze trouwens super wasmachines: op 30 minuten doen die een was. Zo gaat het vooruit.
Voor de rest niets noemenswaardig gezien of gedaan; zelfs geen enkele foto gemaakt. Op naar morgen.
P.S. Ze geven hier trouwens de komende dagen schitterend weer, daar gaan we van proberen te genieten in Abel Tasman National Park.
Gisteren nacht was een fantastische nacht. De rust was totaal. Geen wind, wel vrij veel licht. Ik had het iets te laat door, maar heb toch nog een paar mooie nachtkiekjes kunnen maken.
Voor zoiets is het jammer dat ik geen statief bij me heb.
Vanmorgen begon wat bewolkt, zelfs wat gemiezer, maar het is werkelijk een fantastische dag geworden. Volle bak zon. Wij zijn begonnen met een ochtendwandeling (Piwakawaka track) naar een mooie baai, waar de rest van de voormiddag en een stukje van de namiddag hebben doorgebracht.
We hebben ook kennis gemaakt met de plaatselijke aapjes. Het lijkt een agressieve soort, maar al bij al toch heel lief 🙂
Daarna besloten toch nog naar de French pass te rijden. Dat was een hele goeie beslissing. Wat een weg! Wat een panorama’s! Wat een schoonheid! Schitterend!
Een mooie dag. Eerst schaapjes voederen op de camping, nog wat schommelen en springen en dan vertrokken richting ‘French pass’. We zullen wel zien of we daar ook geraken vandaag.
Eerste tussenstop: Cullen point lookout. Dat bleek uiteindelijk een maat voor niets: er was maar weinig echt te zien.
In Havelock nog wat brood, melk en fruit gekocht en inlichtingen ingewonnen en vervolgens geluncht en gewandeld in de buurt van Pelorus bridge. Een plaatsje met een hele mooie rivier die ook mocht figureren in de Hobbit (Barrel scene voor diegene die de films gezien hebben).
Tegen 15u30 dan effectief vertrokken richting French pass. Daar zouden we alvast niet meer geraken. We vonden een plaatsje op de Doc-site van Elaine bay.
Hier zou je ook mooi kunnen wandelen. Dat werd ook bevestigd door een Italiaanse en Tjechische dame die hier net toekwamen en waar we gezellig een uurtje mee hebben kennis gemaakt en gebabbeld. Misschien zien we hen later weer. Wie weet.