Vandaag op tijd uit de veren en de kindjes wat opjagen: om 8u30 worden we bij aquataxi verwacht voor onze tocht naar Bark bay. De dag ziet er alvast schitterend uit. Zelfs om 7u30 is de zon volle bak aan’t geven. Een trui zullen we niet nodig hebben vandaag.
De watertaxi wordt een hele belevenis. We moeten al op de boot gaan zitten terwijl hij nog op het droge staat en er zelfs geen zee te zien is. Dan wordt hij met een tractor via de weg naar het strand gereden en vervolgens de zee in getrokken. Vanop de kar waarop hij staat, vertrekt de boot dan naar onze Bark Bay. Tenminste dat dachten we. Eerst wordt er nog halt gehouden bij een speciale rots (niet zo interessant) en bij een eiland waarop zeehonden leven. Prachtig. De kleintjes konden niet gevonden worden, maar het was ook leuk om de groten bezig te zien.
Daarna dus op weg naar het startpunt van ons stukje Abel Tasman Coastal Track. Uiteindelijk komen we daar om 10u aan en kunnen we op weg. Maar eerst nog een frisse ochtendduik nemen bij onze taxi; tenminste voor de dapperen onder ons (zie foto).
Om 16u worden 12,5 km verder verwacht. Uiteindelijk zullen we tussen de 14 en de 15 km op onze dagteller hebben staan alle zijweggetjes meegerekend. Dat is toch wel superflink gestapt van onze Lander, want opnieuw heeft hij de ganse weg zelf gestapt.
Onderweg hebben we prachtige baaitjes gezien, goudgele stranden, azuurblauw water, …. Het lijkt hier wel de Caraiben. Alleen is het water een heel pak frisser; zeg maar gerust koud.
Vandaag maakt dat echter niet uit, want het is een hete dag. Na de wandeling, hebben we nog een half uurtje aan Anchorage bay voor de boot ons komt oppikken: zwembroek aan en een verfrissende duik nemen dus!
Deze keer doen we de omgekeerde weg met de watertaxi: eerst varen, op het eindpunt rechtstreeks de tractor op, tractor rijdt ons uit het water en terug naar de mobilhome. De kindjes willen nog wel eens.
Na nog een lekker ijsje – dat hebben we wel verdiend – en een goede douche, genieten we nog van een mooie zonnige avond. Wat een prachtige zomerdag hebben we vandaag gehad.
P.S. Voor de volleybal: ah ja, ik ben ook nog even gaan lopen vanavond. Zie maar dat jullie in vorm zijn wanneer ik terug kom :).
De kindjes waren vroeg uit de veren, dus wij ook. Op weg naar Abel Tasman National Park voor de Abel Tasman Coastal Track. Een van de ‘Great Walks’ van Nieuw-Zeeland. Deze keer eentje van 60 km, volledig langs de kust die bezaaid is met goudgele strandjes en baaitjes. Hier leven ook zeehonden, dus met wat geluk zien we ook die ‘in het echt’. 3 tot 5 dagen heb je nodig als je de wandeling volledig doet. Wij zouden graag 2 of 3 dagen wandelen met de tent. Even informeren in Motueka wat de mogelijkheden zijn.
Helaas alle campings onderweg blijken de komende dagen volgeboekt. We zijn duidelijk niet de enigen die door hebben dat het mooi weer wordt. Een meerdaagse tocht met de kindjes zit er dus niet in. Uiteindelijk gekozen om het naar het schijnt mooiste stuk te doen: we laten ons wegdoen en halen door een watertaxi. Dat is voor morgen.
Vandaag rijden we alvast naar de trailhead (begin van de wandeling) en we doen al een voorproefje. Het is veelbelovend. Die goudgele strandjes is niet gelogen. En er zijn er veeeeeeel van. We moeten moeite doen om de kindjes voorbij die strandjes te krijgen. Na ongeveer 2,5 km geven we dat op en wandelen we naar zo’n baaitje toe. In een woord: ge-wel-dig.
We hebben onze zwembroeken aangetrokken en ons een namiddagje goed geamuseerd en de tijd vergeten. We zijn dan ook veel te laat aan de terugweg begonnen. Die was nog even mooi als op de heenweg. Hier en daar misschien zelfs nog mooier dankzij de warme gloed van het avondlicht en de mooie kleuren van het zand dat we nu goed konden zien omdat de zee zich even had teruggetrokken.
P.S. Nog goed nieuws: er zou hier een firma zijn die kayaktochten doet voor alle leeftijden. Daar gaan we zeker ook eens naar informeren!!
P.P.S. Voor de statistieken: ik heb ondertussen bijna 4000 foto’s gemaakt, waarvan ik er 1420 heb behouden. We hebben ondertussen ook bijna 4000 km gereden. Ik maak dus ongeveer 1 foto per km of zo’n 87 per dag. Gelukkig wordt dat gereduceerd tot 30 per dag na het weggooien van de ergste rommel :-).
Een prachtig stukje Queen Charlotte Track gewandeld vandaag. Van Mistletoe bay tot Torea saddle (Shamrock ridge) en terug. En bovendien nog een detour naar de top van een berg/heuvel (Anahau lookout). In totaal ergens rond de 12 km naar boven en beneden. En superfier op onze Lander: alles netjes gewandeld, geklauterd en gekomen. Super!
De dag was met stralende zon begonnen, nauwelijks een wolkje aan de lucht. Dat was voorspeld. Eveneens was voorspeld dat het ergens tussen 12u en 13u zou beginnen regenen voor de rest van de dag. Dus wij zo snel mogelijk vertrokken om te gaan wandelen.
Tegen de middag waren we dan op Anahau lookout. Een prachtig punt. Bovenop een berg/heuvel waarop je 360 graden zicht had. Fantastisch. We konden zowel Queen Charlotte sound als Kenepuru sound in volle glorie bewonderen.
Bovendien hebben we kunnen zien hoe snel het weer hier volledig kan omslaan vanop dit punt. We waren rustig aan’t eten in volle zon en plots zie je gigantische wolken op je af komen.
Het volgende moment is het aan het waaien alsof het een lieve lust is en heb je plots trui en jas nodig om het niet te koud te krijgen.
Onze lunch was snel afgelopen. Toch hebben we nog besloten om wat verder te gaan tot het moment gekomen was dat het zou beginnen gieten of we niks meer zouden zien. Goeie beslissing, want in onze vallei bleef de regen uiteindelijk beperkt en we hebben toch nog een en ander kunnen zien. Prachtig!
Moe en voldaan kwamen we uiteindelijk terug aan de mobilhome. Nog een klein uurtje terug naar de camping en ons avondritueel kan alweer beginnen.
Vandaag de grote oversteek gemaakt. Dus vroeg uit de veren en snel tot aan de boot rijden. Inschepen om 8u, om 9u vertrekken en dan 3,5u varen om rond 12u30 toe te komen.
Het laatste uur vaar je eigenlijk al tussen de eilanden en landengtes door. Erg mooi. Een opwarmertje zeg maar. De kindjes (en Bert) hebben daar eigenlijk niet veel van gezien, want er was een speeltuin aan boord….
We hadden eigenlijk veel geluk: regen in Wellington, regen onderweg tot we bijna aan het Zuidereiland waren en vervolgens zon tot we weer van de boot moesten. Dan verder regen. Bofkonten, nietwaar.
Daarna eerst een stukje gereden, gegeten en dan – eindelijk – nog eens wandelen. Het eerste stukje van de Queen Charlotte Track. Een wandeling die 5 dagen kan duren. Wij hebben de eerste 3 km 2x gedaan. Op de heenweg voornamelijk in de regen tot we aan een hele mooie baai kwamen. Daar een appeltje gegeten in wisselvallig weer en tenslotte terug, voornamelijk in de zon.
Het was heel erg tof om nog eens een goede wandeling te doen in het groen. De natuur geurde fantastisch, we hebben enkele hele mooie vogels gezien, en vooral: de rust die hier door alles wordt uitgestraald. Geweldig.
Een minpuntje: we willen hier eigenlijk graag gaan kayakken met de kindjes, maar ook hier scheept men ons af. De redenen zijn mij niet geheel duidelijk. Daar moet ik morgen toch nog eens meer informatie over zien in te winnen.
Vanmorgen ben ik wakker geworden met een vervelend gevoel ter hoogte van de blaas. 10 minuutjes later begon heel mijn linkerzijde stevig pijn te doen. Een soort krampen. Ik kreeg het koud zweet en had het gevoel dat ik moest gaan overgeven. Op weg naar het toilet werd het enigszins beter, maar het bleef allemaal heel erg pijnlijk. Zoiets had ik nog nooit gevoeld. Ondertussen hadden we besloten onmiddellijk naar de dokter te rijden. Na een korte check bij de receptie van de camping, bleek het dat we beter naar het ziekenhuis zouden rijden. Bert rommelde alles bijeen, terwijl ik op het gras lag: liggen ging beter dan zitten of staan.
Toch nog een 2de keer naar dat toilet. Ik geraakte maar amper terug. Ik moest echt gaan liggen op de grond en wachten tot ik terug verder kon stappen. Tergen dat ik teruggepakte, was Bert klaar met de mobilhome. We konden op pad.
Ik wist niet hoe gaan zitten op die stoel, maar heb het toch een tijdje volgehouden. Tijdens de rit ben ik wel ergens op de grond gaan liggen. Toch handig zo’n mobilhome. De rit naar het ziekenhuis was niet lang, maar het leek toch eindeloos te duren. Bij de receptie van de spoed zag men wel dat het ernstig was. Toch nog even checken of ik wel verzekerd was… Terwijl ik op de grond lag, werd er een verpleegster/dokter gezocht. Ik moest in een rolstoel gaan zitten en werd – na wat vragen – in een apart kamertje onderzocht. Meest waarschijnlijke diagnose: een niersteen(tje). Erg pijnlijk, zo’n ding. Dat wist ik eigenlijk nog van vroeger: toen had ik onze pa al eens zien afzien van zo’n ding. Plots ging quasi alle pijn weg, en dat was het dan. Voor de zekerheid werden er nog een paar dingetjes onderzocht (urine, scan met een speciaal toestel) maar ik mocht terug vertrekken. Tegen 9u45 waren we alweer weg, mits betalen van 350 NZD. Dat deed ik met de glimlach. Ik was zo blij dat dat alles was en dat ik van die pijn vanaf was natuurlijk.
De rest van de dag was minder avontuurlijk: eerst even naar een speeltuin dat de kindjes wat konden lopen en ravotten. Dan naar het centrum van Whanganui voor enkele bezienswaardigheden (glasblazen, museum, tentoonstelling, …) en meteen ook op zoek naar andere sandalen voor Bert. Die zijn het wat aan het begeven. De kindjes hebben hun oren nog steeds niet helemaal teruggevonden, dus dat was allemaal best vermoeiend in deze stad. Dat was ook aan hen te merken, want op de terugweg vielen ze netjes in slaap. De rest van de namiddag was dus rustig voor ons.
Straks nog even gaan lopen, skypen met de juf Ria en de klasgenootjes, en dan zit er alweer een bewogen dag op.
Nog een wandeling van 6,5 km gemaakt in Tongariro national Park. Ditmaal met de kindjes. We hebben gekozen voor de Taranaki Falls Track. Een wandeling naar de hoogste waterval van het Tongariro National Park. Het was opnieuw een erg mooie en afwisselende wandeling met op de achtergrond mijn goede vriend mount Ngauruhoe in de wolken gehuld.
Die berg heeft zo veel indruk op mij gemaakt dat ik een beetje triestig word bij de gedachte hier te vertrekken. Maar dat is wel wat we straks zullen doen.
Ondertussen wandelen de kindjes fantastisch. Ook ons Fien heeft tussen de 3 en 4 km gestapt en gelopen. En dat allemaal toch op een redelijk tempo.
Uiteindelijk hebben we een 3-tal uur over de wandeling gedaan, inclusief stop bij de waterval om een appeltje en banaan te eten (en wat fotootjes te maken natuurlijk).
Eens terug aan de mobilhome in de plaatselijke speeltuin gepicknickt met Mount Ngauruhoe nog steeds op de achtergrond. We hadden geluk: hij liet zich nog eenmaal in volle glorie bewonderen, al was het om afscheid te nemen.
Mij heeft hij er alvast erg blij mee gemaakt. Daarna de mobilhome in richting Tamaraunui, dichter bij de garage en vooral: op naar 23 graden en volle zon, want hierboven is het toch echt wel beduidend frisser.
De namiddag hebben we gewoon van het zonnetje genoten op een prachtige camping. Uiteraard bij wat ‘karweitjes’ zoals wassen, wat kleine reparaties, enz.
Ik heb alvast een ongelooflijk slechte nacht achter de rug: geen oog dicht gedaan. Minstens gedeeltelijk te wijten aan spanning / zenuwen. Het was wachten tot ik mocht opstaan. Eindelijk! En al erg vermoeid.
Na een snel ontbijt dat ik de dag tevoren al had klaargezet, samen met 35 anderen de bus op. En dat is nog maar 1 bus van 1 dorpje. Moet je niet vragen hoeveel volk die wandeling doet…
Tegen 8u werden we gelost aan de start. Het was een af- en aanrijden van busjes, en bovendien stonden er stonden al een massa auto’s geparkeerd. Ik zou zeker niet alleen zijn vandaag.
En helaas, het zag er nog vrij bewolkt uit. Dat zou best veranderen anders ga ik boven niet veel zien.
Nu was het in elk geval al supermooi en zorgden de mistige wolken, het zonnetje dat af en toe kwam piepen, in combinatie met de dauw in de lage rossige vegetatie voor prachtige en sfeervolle landschappen. Het fototoestel had werk te doen.
Gaandeweg kwamen we dichter bij Mount Ngauruhoe – vulkaan klinkt te weinig respectvol – maar hij liet zich niet zien. Wel voelen, want na de ‘soda springs’ begon de eerste echte beklimming. Af en toe achterom kijken, zorgde alvast voor prachtige vergezichten.
Eens boven, was er de splitsing om eventueel als extraatje naar de top van Mount Ngauruhoe te stappen. Dat had evenwel weinig zin met dit weer – je kon toch niets zien op de top – en bovendien is dat pad niet aangegeven en zou het ronduit gevaarlijk zijn. Dat lieten we dus links liggen en ik volgde het pad door een immense vlakte omgeven door heuvelrugjes aan alle kanten. Het leek wel alsof je in een immense krater aan het stappen bent.
In het begin was het er nog zonnig en leuk om door te wandelen, maar ongeveer halverwege verdween het zonnetje volledig en kwam er een hele felle wind opzetten. De temperatuur zakte plots serieus en iedereen begon zich stevig in te duffelen. Het was hier ronduit koud. Op het einde van de de krater moesten we nog hoger klimmen en daarboven had de wind helemaal vrij spel.
De wind had duidelijk de intentie mij – en met mij vele anderen – weg te blazen. En als dat niet zou lukken, toch minstens mijn broek. Ik had het gevoel dat ik ze zo zou kunnen verliezen. Ook mijn handen waren ondertussen bevroren. Net toen ik boven kwam, was er nog net een klein beetje zicht op het maanlandschap beneden – fenomenaal – maar na enkele minuten was het volledig verdwenen en zag ik nauwelijks nog enkele meters voor mijn ogen.
Een beetje verder was de splitsing naar de top van de Tongariro. Die had ik heel graag gedaan, maar opnieuw: het heeft geen zin als je geen hand voor je ogen kan zien. 15 tot 20 minuten gewacht in erg gure omstandigheden gewacht, in de hoop dat de wolken zouden opklaren. Ze hadden per slot van rekening een mooie dag voorspeld voor vandaag. Mijn handen deden ondertussen echt pijn, dus toch die handschoenen maar boven gehaald: dat zou het foto’s maken verder bemoeilijken, maar eigenlijk was er nu toch niets te zien.
Het leek er niet beter op te worden, dus toch maar besloten om verder te gaan. Wat ik gezien had tot hiertoe was bij het mooiste dat ik ooit heb mogen ervaren en normaal gezien zou het mooiste er net nu aankomen: de red crater en het zicht op Emerald lakes en Blue lake. Heel, heel erg jammer.
Nu volgde een afdaling in een dikke zwarte laag los zand – of beter gezegd: as van de vulkaan – en bezaaid met al even loszittende stenen. Rechts zag ik wat mensen aan de kant zitten, ook al was er niets te zien met de mist.
Daar toch wat getalmd en – tiens – zag ik daar nu geen contouren van iets door de dikke mist? Toch maar eens fototoestel boven halen en de sfeer proberen vast te leggen.
Jammer, het is alweer weg. Ah nee, daar is het terug, iets duidelijker zelfs. Ach nee, toch weer weg. De hoop flakkerde weer ietsje op. Ik zette mij opnieuw aan de kant – de wind was hier veel minder fel. En dan het absolute topmoment van de wandeling.
35376
De wolken waren even weg. En wat een zicht!! In het geelrode zand zag je 3 meertjes met schitterend blauwgroen water. Er ontglipte mij een kleine kreet van verwondering. En niet alleen bij mij: ook rond mij hoorde ik gedempte ooohhs en aaaahhs. Machtig mooi. Maar daar waren de wolken weer. Jammer. Maar dit had ik dan toch gehad.
En toen geschiedde het wonder. Heel plotseling waren alle wolken weg, konden we met volle teugen genieten van deze kleurenpracht en bovendien van een zicht over de ganse vallei aan de ene kant en een grote vulkaanvlakte aan de andere kant. Ik hoef je niet vertellen dat ik hier een hele tijd ben blijven zitten. Hoe lang precies weet ik niet. Ik weet wel dat ik er ongelooflijk van genoten heb. In mijn eentje tussen velen.
De rest van de wandeling verliep verder in werkelijk schitterend weer en was uiteraard ook nog heel erg mooi met schitterende vergezichten over de volledige omstreken en het prachtige Lake Taupo. Maar het kon de vergelijking met het eerder beschreven zicht niet evenaren of doorstaan. In geen geval.
In elk geval raad ik aan om de Tongariro Alpine Crossing te komen wandelen in Nieuw-Zeeland. Doen!!!
P.S. Tijdens de busrit terug naar de camping, heeft hij zich laten zien in zijn volle glorie. Mount Ngauruhoe. Wat een berg! Wat een macht! Wat een geluk!
P.P.S. Bert is vandaag met de mobilhome naar de garage gereden: onze remblokjes zijn helemaal op. Er moeten nieuwe op. Maandag om 9u kan dat gebeuren. We kregen ook het advies om niet meer te remmen…..