Het besluit is genomen: we blijven nog een dagje. De camping en omgeving is zo rustgevend en zen. Daar kunnen we niet aan weerstaan.
Een echt luilekkerdagje is het uiteindelijk niet geworden, maar toch wel erg relaxed:
een tekstje geschreven om de mobilhome te koop te zetten (heeft iemand van jullie al goesting en interesse?)
3 machines was gedraaid en gedroogd
met de kindjes in de speeltuin gespeeld
met de kindjes aan het strand (lees: modderpoel) gespeeld en krabjes gevangen
Reclame lettertjes van de vorige eigenaar van de mobilhome geprutst
gesocialised met de buren ( toffe mensen, die Nieuw-Zeelanders)
de foto’s en posts van Nieuw-Zeeland wat bijgewerkt
… (ik vergeet vast nog wel iets)
Ah ja – en voor mijn ploegmaats: ik ben ook nog even gaan lopen vanavond. Kwestie van topfit en in topvorm terug te komen volgend jaar. Dus, blijven trainen mannen 🙂 🙂
Vandaag gaan we de topattractie van het Northland bezoeken. Of beter gezegd: er door wandelen. Waipoua forest. Het laatst en tevens beschermde Kauri woud van Nieuw-Zeeland. Vroeger stond Nieuw-Zeeland er vol mee, maar omdat deze bomen massaal veel hout en ‘gum’ leverden, zijn ze massaal gekapt. Als je zo’n Kauri ziet – zelfs de gemiddelde Kauri – kan je je er wel iets bij voorstellen. Dit zijn massief grote en imposante bomen. Het grootste exemplaar (zie foto) is de 4de grootste boom ter wereld en zo’n 2000 jaar oud.
Dit is niet de oudste Kauri. Die is zo’n 3000 (!) jaar oud. Kan je je dat voorstellen?
Na enkele wandelingen door het woud, hebben we nog een tijdje gereden tot het tijd werd om een camping te zoeken. We zitten nu in een stuk Nieuw-Zeeland waar niet zo veel te beleven is en we moeten nu een heel stuk naar beneden. Kilometers vreten dus. We zijn verzeild geraakt op in Pahi, ergens een vergeten dorp aan de kust. Een dorp dat pure vergetelheid uitstraalt. De camping is echter piekfijn in orde en we hebben er kennis gemaakt met enkele Nieuw-Zeelanders die hier van de rust komen genieten.
Er staat hier ook een gi-gan-ti-sche vijgenboom (zie foto’s). Nog nooit zoiets gezien. Geen idee of de vijgen ook eetbaar zijn. De rust is zo immens dat we overwegen om hier nog een extra dagje te blijven hangen en wat was te doen en zo. Morgenvroeg valt de beslissing.
Al eens met auto over het strand gereden? Al eens zelf met een auto over het strand gereden? Al eens 20 km met een auto over het strand gereden? Al eens 20 km tegen 90 km per uur over het strand gereden? Wij wel. Surrealistisch is het. En daarom werkelijk kei cool!!
Hier zijn we dag vandaag mee begonnen: 90-mile beach. Een strand van meer dan 100 km lang langs de Tasmaanse zee dat tevens gebruikt wordt als weg (tenminste als het geen hoog tij is). We dachten er gewoon een strandwandeling te maken en niet meteen met de mobilhome over te rijden. Met huurvoertuigen is dat sowieso strikt verboden. Maar het bleek een nogal saai strand om over te wandelen: langs beide kanten een oneindig langgerekt stuk zandstrand. Na wat toertjes met de mobilhome en wat rondfietsen op het strand door onze Lander besloten we het toch maar te wagen. Tegen 40 km per uur zouden de 20 km tot de volgende afslag toch maar zo’n half uurtje duren. Dat haalden we nog wel voor hoog tij. Die 40 km per uur bleek een schromelijke onderschatting. Tegen 90 km per uur zijn we over het strand gesjeesd. En dan werden we nog voorbijgestoken door een local (weliswaar in een terreinwagen). Eventjes hadden we schrik dat we de hele weg terug moesten toen de afslag nogal moeilijk te nemen viel (los zand aan de ene kant en nogal een bubbel aan de andere kant), maar onze mobilhome heeft het fantastisch gedaan. Dat avontuurtje hebben we alweer gehad.
Daarna verder afgedaald naar het zuiden, langs een plaatsje genaamd Hokuhoku. Dit is de 2de plaats waar de Europeanen een nederzetting hebben gesticht in Nieuw-Zeeland en de tijd is hier een beetje stil blijven staan. De rust in dit dorpje is enorm en er waren nog enkele prachtige huisjes te bewonderen.
Dit dorpje zou met onmiddellijke ingang beschermd moeten worden. We zijn er ongeveer 1,5 u gebleven en hebben er dan – net buiten het dorp – de veerboot genomen naar Rawene. Hier hebben we ons meteen op een camping gezet op de top van een heuvel. We kregen een prachtige plaats met ons eigen terras met een mooi vergezicht.
Daar hebben we met veel plezier gebruik van gemaakt voor ons avondmaal en een rustige avond.
Wat een dag! Ongelooflijk. Wat een schoonheid hebben we vandaag niet gezien. Het gaat in stijgende lijn. Ik heb al mijn superlatieven al opgebruikt in de vorige posts. Hoe kan ik jullie dit nog beschrijven? Ik zie het ook aan het aantal foto’s: de laatste 2 dagen zo’n 500 foto’s gemaakt. Ok. Een heel deel ervan verwijder ik alsnog. Maar dan nog blijven er zo’n 120 over.
Vanochtend begonnen met een strandwandeling aan de andere kant van de Maitai baai. Het belooft een prachtige dag te worden: stralend weer.
Er is ook tijd voor schoolwerk op het strand: leren schrijven in het zand. Wat dacht je hiervan, juf Ria? Iets voor jou?
Na nog een appeltje rond 10u45 vertrokken richting Cape Reinga. Het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland. Hier vertrekt (of komt aan) dus ook de ‘Te Araroa’, die wandeling van 3000 km. Wie ging er alweer mee over 15 tot 20 jaar?
De rit ernaar toe was magnifiek, Cape Reinga zelf overtrof dit nog zo mogelijk.
Het stralende weer zat daar zeker ook voor iets tussen, want 2 weken geleden vertelden 2 Fransen ons nog dat ze Cape Reinga helemaal niet zo spectaculair vonden. Ik kan het me niet voorstellen. Na nog een korte wandeling hier – wat hadden we er graag een lange van gemaakt – terug de mobilhome in richting Pokenui, zo’n 60 km zuidelijker. De familie Bogaerts-Verheyen heeft op dit moment immers zijn jaarlijkse weekendje. Het ideale moment om te skypen en pas vanaf dit punt is er terug ontvangst en Wifi te vinden.
Onderweg nog even gestopt bij indrukwekkende zandduinen waarop je ook kan surfen.
Wij hebben geen surfboard genomen, maar toch even op onze poep geprobeerd. Bakken vol zand zaten dus in onze broek.
Op de camping was de douche dus meer dan welkom. De foto’s van de laatste 2 dagen nog doorgenomen en even Skype getest met de familie als voorbereiding op morgen. We kijken er al naar uit!!
Het was een hele mooie dag vandaag. Al is het maar omdat we – na een weekje wachten – opnieuw met onze mobilhome door het Nieuw-Zeelandse landschap konden scheuren. ‘Scheuren’ is strikt genomen niet het juiste woord. ‘cruisen’ of ‘glijden’ komt dichter in de buurt bij wat het werkelijk is.
In elk geval zijn we vandaag langs prachtige landschappen, baaien en stranden gepasseerd om uiteindelijk halt te houden in Maitai bay. Daarvoor hadden we al een uurtje een strandwandeling gemaakt in Rangiputa.
Hoewel ze nauwelijks 20 km uit elkaar liggen, zijn de stranden ongelooflijk verschillend: wit zand met een massa kleurrijke schelpjes versus goudgeel zand, quasi zonder schelpjes.
Wat beiden wel gemeen hebben, zijn prachtige vergezichten en kristalhelder (maar ijskoud) water. Zwemmen hebben we dus maar niet gedaan, al hebben de kindjes zich wel rot geamuseerd met spitteren, spetteren en spateren.
Vandaag was een vreemde dag, met veel verschillende activiteiten.
Vanmorgen rustig de tijd genomen en uiteindelijk pas laat vertrokken voor onze laatste dag in Paihia en omstreken!! Yes, de garage heeft bevestigd dat de mobilhome vandaag terug rijklaar zal zijn.
Tot die tijd, zouden we de dag vullen met de Hararu falls (niet echt de moeite waard), de Kawiti Glowworm caves en de lokale boerenmarkt.
Bij de Kawiti Glowworm caves hebben we eerst ons middag picnic opgegeten en ons dan laten rondleiden door de grotten.
Heel speciaal om – niet zoals bij ons – overal lichten te hebben in de grot, maar je gewoon te laten leiden door een gids met lantaarn. Laat ons maar zeggen dat je extra gemotiveerd bent om niet achter te raken. De groep was heel klein: enkel wijzelf en een Nederlander. Dat maakte het ook heel persoonlijk en de drempel om vragen te stellen was dan ook zeer laag. We hebben vanalles geleerd over de glimwormen: ongeveer 3 cm lang, ze hengelen via een soort spinnenwebdraadjes naar voedsel en om dat aan te trekken, laten ze het puntje van hun staart oplichten. Hoe hongeriger de worm, hoe meer licht hij geeft. Helaas mochten we geen foto’s trekken van de duizenden glimmende groene lichtjes.
Eens terug buiten hebben we nog een korte wandeling gemaakt.
Terug op weg naar Pahia (naar die markt), kregen we het verlossende telefoontje: onze mobilhome is klaar. We zijn hem onmiddellijk gaan ophalen. Het goede nieuws was dat de garagist aangaf dat de rest van de carosserie van de mobilhome er op zich wel goed uit ziet. Hij is er ook een toertje mee gaan maken en ook hij vindt dat hij vlot rijdt. Als alles goed gaat – fingers crossed – zouden we zoiets niet meer mee mogen maken.
We zijn meteen wat gaan uittesten en met de mobilhome naar de markt gereden. Daar hebben we wat groenten en fruit gekocht en een lekker ijsje gegeten.
De rest van de namiddag hebben we gebruikt om de mobilhome wat te kuisen, de tent af te breken en opnieuw te organiseren. Dat nam heel wat tijd in beslag en de kindjes waren bijzonder moe wat wel tot wat spanningen geleid heeft, zeker in combinatie met het ongelooflijk wisselvallige weer: zon, regen, zon, regen, zon, regen, enz. Breek zo maar eens een keertje een tent af.
Nu zijn we moe maar voldaan en gaan we extra vroeg ons bedje in. Een echt bed na een weekje luchtmatras. Dat zal deugd doen.
Als toetje, nog een foto van een hele mooie vogel. Het lijkt een papegaaiachtige.
Vandaag hebben ze bij de garage de auto nodig voor een andere klant. ’s Morgens om 9u worden we daar verwacht met de auto. En zo geschiedde. Onze mobilhome zou diezelfde dag klaar zijn normaal gezien, dus hadden we onze dagrugzak gemaakt om een kustwandeling te maken die ongeveer bij de garage vertrok en tot in Paiha zelf loopt. Tegen de avond zouden we dan te voet terugkomen om met de mobilhome te vertrekken en voor een laatste keer op onze intussen vertrouwde camping te slapen. Ditmaal in de mobilhome natuurlijk.
Helaas. de aardbeving heeft roet in het eten gegooid: de onderdelen moesten van Wellington komen en de levering heeft wat vertraging opgelopen. Het zal voor morgen zijn, is ons intussen beloofd. Dat was een hele teleurstelling, zeker omdat de mobilhome toch zo’n 100 keer beter slaapt dan de tent.
De wandeling was mooier dan verwacht en passeerde bovendien op onze camping.
Daar hebben we rustig gegeten en uiteindelijk zijn we niet meer vertrokken voor het vervolg: het weer was veel te goed. We hebben een emmer water voor de kindjes buitengezet en ondertussen wat klusjes gedaan.
De garage was trouwens ook zo vriendelijk om de auto hier terug te komen afleveren zodat we de wandeling niet opnieuw moesten doen om de auto opnieuw te gaan halen. Wat een service toch. Daar kunnen we alvast niet van klagen. Onze hoop is gevestigd op morgen. Hopelijk gaan we geen nieuwe teleurstelling tegemoet.
Vandaag geeft men de ganse dag regen: van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Bovendien zou het volgens de eigenaar hier extra hoog tij worden. Aangezien onze tent op de rand van het strand staat, vroeg hij dus om te verhuizen naar een andere plaats. Dat stond vandaag dus als eerste op ons programma: onze tent afbreken en terug opstellen. Gelukkig hebben we een superhandige tent, dus een half uurtje later was dat volledig gefixt (en natuurlijk ook dankzij de helpende handen van de kindjes ;-)).
Gezien de regen – en we de meest interessante dingen in de onmiddellijke omgeving al gezien hebben – besluiten we om naar het Wairere Boulders National Park te rijden. Dat is ongeveer een uurtje rijden van de camping. Daar zien we dan wel weer hoe het weer precies is. We hebben geluk: de regen ter plekke valt goed mee: het regent wel wat, maar het is hier eerder motregen. Aangezien het ondertussen alweer middag is, eten we eerst nog onze picnic op, voor we het park intrekken.
De boulders zijn gigantische basalten rotsblokken die in een mooie vallei opeengestapeld liggen. Met gigantisch, bedoelen ze ook werkelijk gigantisch. Helaas is dat heel moeilijk over te brengen op foto.
De vallei bestaat verder uit subtropisch regenwoud. Niet meteen de vegetatie die we in België gewoon zijn. De planten die we thuis in het klein binnen in bloempotten zetten, leven hier ‘in het echt’ en vooral ‘in het groot’. Voor Louis en Maria: zelfs jullie megagrote woonkamer vullende kamerplant van een tijdje geleden, valt hier eerder klein uit. Al zou hij hier niet misstaan :-).
De paadjes waren doorgaans iets minder begaanbaar dan gisteren: het was voortduren klauteren, klimmen, bukken en overal tussen wringen. Ideaal terrein voor onze Lander. Ons Fientje had er minder plezier in en verkoos eerder in de nek te zitten of stil te staan.
Na een tochtje van ongeveer 2,5 tot 3 uur, waren we terug aan de auto. Na nog een korte babbel met de oprichter van het reservaat, zetten we de rit richting Paiha terug in. We besloten echter nog een ommetje te maken via Kawaka om daar de publieke toiletten nog even te gaan bezoeken. Die zijn ontworpen door de eco-architect Friedensreich Hudertwasser. Ook dat ommetje was de moeite waard.
Ondertussen is het ook duidelijk geworden dat de verzekering niet zal tussenkomen in de kosten aan onze mobilhome. Iets waar we ons aan hadden verwacht, al hoopten we natuurlijk dat het anders zou zijn. Het goede nieuws is dan weer dat de garage de stukken vandaag heeft binnengekregen en onze mobilhome morgenavond klaar zou moeten zijn. We gaan dus onze laatste nacht tent in. Jippie!!!
Blijkbaar is er hier een zware aardbeving geweest: wij hebben niets gevoeld en hebben superlekker geslapen.
Slaap ginder ook ook gerust want wij zijn dus ok.
Grim Bert Lander fien
Vandaag superloom aan onze dag begonnen: rustig ontbijten. Dan Bert naar de garage om een update rond de mobilhome te krijgen, terwijl ik met de kindjes wat bleef lanterfanten op de camping.
Wat de mobilhome betreft: men verwacht de onderdelen morgen (dinsdag). Hopelijk kunnen we dan woensdagavond onze camper terugkrijgen. In elk geval mogen we onze auto nog tot woensdagochtend houden van de garage, maar dan hebben ze hem zeker nodig voor iemand anders. We zullen nog zien hoe we dat gaan oplossen. Wat de verzekering betreft, is er nog geen duidelijkheid. Men heeft vandaag een soort verantwoordelijke (assessor) voor ons dossier aangeduid. Die zou ons morgen een keertje opbellen.
Daarna heeft Bert de was gedaan, terwijl ik ging winkelen met de kindjes. Dat is ondertussen een dagelijkse bezigheid geworden hier. Het eten is hier niet zo goedkoop (wat dacht je van 2 paprika’s voor 5 NZD), maar als je wat uitkijkt, kan je wel koopjes doen. Vandaag een gigantische bloemkool voor 2,99 NZD. Samen met wat koude pasta, gemarineerde lamsschouder en enkele worstjes zal dat een lekker avondmaal worden. Zeker als we het vlees even op de BBQ leggen.
Na de middag zijn we vertrokken naar Kerikeri voor een wandeling naar de Wharepuke falls, de Fairy pools en de Rainbow falls, samen goed voor een enkele trip van 4 km.
Deze wandeling maakt ook deel uit van de befaamde ‘Te Araroa trail’. Een wandeling van 3000 km dwars door Nieuw-Zeeland. Letterlijk van de ene naar de andere kant. We zijn al heel wat wandelaars tegengekomen die hieraan bezig zijn. Ze rekenen ergens tussen de 4 en de 6 maanden om de toch te volbrengen. Wij hebben al goesting en beginnen al plannen te maken voor over een 15 tot 20 jaar. Als er liefhebbers zijn om dit dan met ons mee te doen: geef maar een seintje.
Vandaag staat er dus slechts 8 km op het programma, maar wel met een 2-jarige en een 4-jarige. Op zich ook al een uitdaging. De tocht was geweldig en de kindjes hebben het fantastisch gedaan. Onze Lander heeft het ganse stuk zelf gewandeld (het zag er meer uit als lopen) en ook ons Fien heeft hele stukken flink gestapt, zowel naar boven als naar beneden. Om 14u45 vertrokken en iets voor 18u waren we alweer terug, terwijl we bij beide watervallen wel een tijdje halt hebben gehouden. Misschien doen zij over 15 tot 20 jaar de Te Araroa wel mee.
Hieronder enkele beelden:
Een prachtige boom bij de start van de wandeling. Het staat hier vol met prachtexemplaren zoals deze. Zo wil ik er ook eentje. Opdracht: zoek Lander.
Een impressie tijdens de wandeling.
De Wharepuke falls.
De Rainbow falls, samen met enkele enthousiaste wandelaars en bewonderaars