Dag op dag 1 jaar geleden was het onze eerste dag in Nieuw-Zeeland, na een vermoeiende vliegtuigtrip. Op dat moment hadden we nog niet door hoe vermoeiend het precies allemaal was geweest. De eerste dagen was de ‘mood’ nog niet zoals hij zou moeten zijn. Een mix van vermoeidheid, jetlag en de nood om jezelf wat te organiseren, lagen aan de basis. Dat ging gelukkig allemaal voorbij en al snel zaten we in ontdekkingsmodus.

Nu ja, dat verhaal kennen jullie allemaal al. Nu gaat het meer hoe ik me nu voel.
De laatste weken ben ik erg melancholisch. Ik ben opnieuw aan het aftellen naar ons vertrek naar Nieuw-Zeeland. Het grote verschil is alleen dat we dit jaar niet vertrekken. Niet dat het erom gaat terug naar Nieuw-Zeeland te gaan; het kan evengoed Griekenland, Italie, Canada of weet ik veel waar zijn. De essentie is dat we er met het gezin tussenuit glippen met een lege agenda in het verschiet.

Is het dan al zo erg gesteld met onze agenda, ondanks alle goede voornemens? Zeker niet. We hebben regelmatig tijd om gewoon te ‘zijn’. Een namiddagje thuis zonder verdere verplichtingen. Geen al te drukke agenda. I like it!

Waarom dan toch die melancholie? Nieuw-Zeeland was natuurlijk nog veel meer dan gewoon een lege agenda.
Het staat ook voor de ganse dag in de natuur rondlopen, samen met de mensen die je graag mag. De ganse dag, niet gewoon de laatste 2 uur van de (werk)dag met nog een hele lijst todo’s die boven je hoofd hangt.
Ook leven op het ritme van de natuur en in het decor van prachtige natuur: uitwaaien aan zee, struinen door de bossen, lopen op het strand, wegdromen in het gras bij een wei vol schapen, de vallei overzien vanop de top van een berg en nog veel, veel meer. Je zou voor minder melancholisch worden.

Na 1 jaar, word ik nog vaak droevig bij het kijken naar onze prachtige foto’s vanuit een gevoel van heimwee, maar dat is niet erg. Het geeft gewoon aan hoe een ongelooflijke ervaring deze reis is geweest en nog steeds is. Een belevenis voor het leven. Misschien wel de belevenis van ons leven.

We zijn alweer enkele maanden thuis. Het terugdenken aan Nieuw-Zeeland was heftig voor mij, dan was ik er weer aan gewoon en nu is het opnieuw heel heftig. De bergen, de natuur, de zee… ze lonken. Misschien is het omdat ons leven opnieuw drukker en drukker wordt. In den beginne konden we dat nog wat afhouden, maar nu ook Bert er terug volle bak aan’t invliegen is en overal initiatieven neemt, voel ik de druk op mijn schouders toenemen.

Gedaan met rustig en gezapig door het leven slenteren. De sneltrein dendert voorbij. Aan een serieuze snelheid. Remmen lijkt geen optie; toch niet zonder accidenten.

Deze week moest ik nog een horde nemen: terug gaan werken. Ik werd er zondag zowaar weemoedig van en dacht nog een keertje terug aan de tijd in Nieuw-Zeeland.

Maandag begon dan de harde realiteit: opnieuw vroeg uit de veren, de auto in en naar Halle bollen. Ondanks de vakantie was het veel drukker op de weg dan ik verwacht had. Een pijnlijke vaststelling.

Op Colruyt zelf was het een zeer blij weerzien met mijn collega’s. Mijn team bleek ondertussen volledig vervangen: ik was meteen de ancien. De dag vloog voorbij en voor ik het wist, mocht ik terug in de file gaan staan naar huis. De kop is eraf.

Ook de andere dagen vlogen voorbij en al snel leek het alsof ik eigenlijk nooit was weggeweest: mijn bakje ligt boordevol werk.  Meer nog, ik ben al overboekt, want ik heb er nog een giga project bij gekregen. Werkzekerheid noemen ze dat. Zo lang ik de werkstress maar op Colruyt kan laten. 

Ik beleefde trouwens nog wel enkele moeilijke momenten toen ik op zoek ging naar een andere foto voor op mijn desktop. Windows leverde online enkele mooie foto’s van Nieuw-Zeeland. In het begin lukte me het echt niet om daar naar te kijken vanop het werk. Ik werd overspoeld door emoties wanneer ik naar mijn desktop keek. Ik heb hem dan maar weggehaald en later die week nog eens geprobeerd. Dat gaat al beter.

Wat ook serieus aanpassen is, is de tijd dat ik nog met de kindjes kan doorbrengen: ’s morgens zie ik ze helemaal niet en ’s avonds kunnen we nog samen eten en dan moeten ze alweer gaan slapen. Dat lijkt nu zo oneindig weinig tijd. Dat is ook zo, zeker als je komt van een tijd waar je ze alle dagen continu bij je hebt. Het zal wel weer wennen zekers.

Nieuw-Zeeland? Het is nog slechts een verre en vage herinnering. Het aanpassen gaat zo ongelooflijk snel: de draad is een pak sneller terug opgepikt dan dat we hem ooit hebben kunnen neerleggen. Hebben we hem wel ooit neergelegd?

Ik probeer de foto’s af en toe vast te pakken. Enerzijds om de herinnering levend te houden, anderzijds omdat die foto’s nu eenmaal nog wat verwerkt moeten worden. Ik wil graag nog een of enkele albums maken: iets dat je kan vastpakken. We hebben ook nog een lege muur. Een foto van Nieuw-Zeeland zal hier wellicht niet misstaan. Ik weet wat doen dus.

De kindjes hebben het thuis ondertussen helemaal naar hun zin: onze Lander is het schoolleven terug gewoon, al vraagt hij regelmatig wanneer het vakantie is. Ook ons Fien heeft haar plaatsje helemaal gevonden.
Bert lijkt hier thuis ook enorm vrolijk en loopt goedgezind en fluitend het huis door. Ik lijk de enige die met een beetje weemoed naar de tijd in Nieuw-Zeeland terugkijkt. Niet hartverscheurend of droevig of zo, maar toch: ik mis het wel een beetje. Het lopen en regelen is ondertussen al terug begonnen. Nog niet volle bak – ik begin maandag pas te werken – maar toch al vrij stevig. Er moet immers nog vanalles geregeld en gedaan worden, liefst voor ik terug begin te werken. Ik merk wel dat ik dingen iets beter kan laten liggen tot een andere keer en dat ik mij de mening van anderen voorlopig nog iets minder aantrek. Hopelijk kan ik dat wat vasthouden.

Helaas, helaas: hetzelfde scenario als gisteren voltrekt zich: de kindjes zijn er vanaf 3u30. 

Desondanks gaat Lander opnieuw een ganse dag naar school, Bert opnieuw een ganse dag naar de cursus en Fien en ik gaan een dagje shoppen in Leuven met de bus. Hier valt het mij op hoe weinig vrolijke of zelfs maar neutrale gezichten er hier te zien zijn. Het doet met terugdenken aan Nieuw-Zeeland. Daar leken er meer vrolijke en vriendelijke mensen rond te lopen. Zou het maar een idee van mij zijn? Of zou het aan de zomer liggen? Of zijn die Nieuw-Zeelanders toch wat vrolijker en vriendelijker dan de mensen hier? Wie zal het zeggen?

De kindjes mogen vandaag – nog maar eens – op tijd gaan slapen, want ze zijn ‘moe moe moe’. Ik trouwens ook, maar ik ga toch maar trainen (volleybal). Ook al begint de training pas om 21u. Het uur dat ik de voorbije dagen al in bed lag. We zullen zien wat het geeft :-).

De nacht was niet zo goed als gehoopt: de kindjes waren er vanaf 3u30. Nu ja, als je voor 21u in bed zit, heb je dan toch al enkele uren op de teller. Helaas niet genoeg om wat slaap in te halen.

Vandaag is het maandag en dus de eerste schooldag voor onze Lander. Hij is alvast heel enthousiast om terug naar school te gaan. Dat is fijn om zien. Ook voor Bert is het trouwens de eerste schooldag: hij volgt een cursus.

De kindjes werken vanmorgen goed mee en we kunnen op tijd met de fiets naar school vertrekken. Daar aangekomen, krijgt Lander meteen een warm onthaal van de juffen en de vriendjes die er al zijn: zijn handje wordt meteen vastgepakt en er ontstaat een sliert van vriendjes wanneer ik samen met hem de speelplaats oversteek naar de leraarskamer. Ik ga alleen binnen om juf Ria te vertellen dat ze me altijd kan opbellen om Lander te komen halen als het niet zou lukken. Dat zou niet nodig blijken.

Ook de juf ging Lander meteen welkom heten en terwijl ik nog even met haar stond na te praten, was de verlegenheid bij Lander plots voorbij. Hij was weg met zijn vriendjes en vriendinnetjes en opnieuw over de speelplaats aan’t hollen.

De schoolbel ging en als vanouds stapte hij naar de rij en van daar enthousiast de klas in voor een hele fijne eerste schooldag. Oef, de kop is eraf.

Ikzelf bleef nog even hangen met ons Fien voor een prettig weerzien met andere ouders. Daarna naar huis om nog wat op te ruimen en de diepvries aan te vullen: in het weekend had ik al 10 liter spaghettisaus gemaakt, vandaag zou ik gaan voor enkele kilo’s stoofvleessaus. hmmmm, lekker.

Na een vermoeiende schooldag was het moeilijk voor Lander om thuis wakker te blijven. Hij viel bijna in slaap bij zijn eten. Dus we hebben de kindjes opnieuw vroeg in bed gestoken en zijn ook zelf heel snel gevolgd: opnieuw voor 21u. En nu maar hopen op een betere nacht.

De kindjes zijn er vanmorgen aanvaardbaar vroeg bij. Al bij al hebben we allemaal wel wat kunnen slapen. Gelukkig maar. 

Vandaag is het hoog tijd om de koelkast en de voorraadkasten terug te vullen, want alles is uiteraard op en leeg. Op naar mijn favoriete winkel: de Colruyt! Samen met de kindjes spring ik in de auto voor een voormiddag winkelen en drukte trotseren. Tegen de middag zijn we terug en heeft Bert al heel wat van het opruim- en uitlaadwerk verricht. De kindjes mogen een namiddagdutje doen, wij blijven bezig als bezige bijtjes. Rond 16u komen oma en opa met moe op bezoek. Het wordt een heel fijn weerzien: de kindjes zijn door het dolle heen en weten met zichzelf geen blijf. Deels emoties en deels de vermoeidheid die aanwezig blijft. Rond 18u ben ik opnieuw weg: volleybal. Dit keer een bekerwedstrijd.

Rond 1u ben ik terug en kan ook ik in mijn bedje kruipen voor wat een korte nacht zal zijn: om 6u zijn de kindjes er alweer en aangezien ook Bert heel slecht geslapen heeft, sta ik met hen op.

Vandaag staat er niet echt iets op het programma, behalve de provinciewedstrijd van het koor. Bert zal alleen gaan luisteren, want onze kindjes moeten dan alweer het bed in. Morgen is het immers de eerste schooldag voor onze Lander. In de voormiddag maken we nog wel tijd voor een wandelingetje met zijn allen. Wat is het hier koud!

Ondertussen zijn we het ook al helemaal terug gewoon thuis. Nieuw-Zeeland lijkt al een verre, maar mooie herinnering. Ik hoop dat het wat terugkomt wanneer ik de foto’s verder verwerk. 

Vandaag duiken Bert en ik opnieuw op tijd ons bed in. Wat dacht je van 20u40?